Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:рыгор-барадулін:творчасць-рыгора-барадуліна [2025/08/23 15:44] – vedybeadmin
+++ творы:рыгор-барадулін:творчасць-рыгора-барадуліна [2025/08/23 15:58] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Творчасць Рыгора Барадуліна ======
-[[litpers>рыгор-барадулін|Рыгор Барадулін]] — Паэт ад Бога, таму, здаецца, дыхае радкамі, выказвае сябе свабодна і раскавана. Праўда, нельга не адчуць, што ён яшчэ і майстар-ювелір, які граніць радок, стварае ўражанне віртуознай лёгкасці пісьма. Рыгору Барадуліну, быццам чараўніку, падуладныя слова, гук, фарба. Ён валодае талентам мастака-жывапісца. Асабліва ярка квяцісты стыль яго пісьма выяўляецца ў пейзажнай лірыцы:
+[[постаці/рыгор-барадулін|Рыгор Барадулін]] — Паэт ад Бога, таму, здаецца, дыхае радкамі, выказвае сябе свабодна і раскавана. Праўда, нельга не адчуць, што ён яшчэ і майстар-ювелір, які граніць радок, стварае ўражанне віртуознай лёгкасці пісьма. Рыгору Барадуліну, быццам чараўніку, падуладныя слова, гук, фарба. Ён валодае талентам мастака-жывапісца. Асабліва ярка квяцісты стыль яго пісьма выяўляецца ў пейзажнай лірыцы:
 Цыбатай нагой жураўлінаю\\
@@ Радок 16: / Радок 16: @@
 \\
-Барадулінская маляўнічасць эстэтычна роднасная метафарычнаму жывапісу ў беларускай паэзіі 20-х гг., які дэманстравалі [[litpers>уладзімір-дубоўка|Уладзімір Дубоўка]], [[litpers>язэп-пушча|Язэп Пушча]], [[litpers>уладзімір-хадыка|Уладзімір Хадыка]], [[litpers>тодар-кляшторны|Тодар Кляшторны]]... Мусіць, можна казаць пра метафарычную плынь у паэтычным мастацтве. Гэткі яркі і каларытны метафарычны свет стварыў, напрыклад, [[litpers>анатоль-вялюгін|Анатоль Вялюгін]]. У аснове мыслення і Анатоля Вялюгіна, і Рыгора Барадулін ляжыць маляўнічая метафара, заснаваная на спалучэнні канкрэтна-пачуццёвага і асацыятыўнага пачаткаў. Суб'ектыўная [[slounik>асацыятыўнасць|асацыятыўнасць]] вобраза, яго эстэтыка-семантычная выяўленчасць атрымала з вуснаў В. Бечыка трапную характарыстыку — «барадулінскі метафарызм». Метафара паэта — глыбінна-адухоўленая, дзівосная, жывапісная.\\
+Барадулінская маляўнічасць эстэтычна роднасная метафарычнаму жывапісу ў беларускай паэзіі 20-х гг., які дэманстравалі [[постаці/уладзімір-дубоўка|Уладзімір Дубоўка]], [[постаці/язэп-пушча|Язэп Пушча]], [[постаці/уладзімір-хадыка|Уладзімір Хадыка]], [[постаці/тодар-кляшторны|Тодар Кляшторны]]... Мусіць, можна казаць пра метафарычную плынь у паэтычным мастацтве. Гэткі яркі і каларытны метафарычны свет стварыў, напрыклад, [[постаці/анатоль-вялюгін|Анатоль Вялюгін]]. У аснове мыслення і Анатоля Вялюгіна, і Рыгора Барадулін ляжыць маляўнічая метафара, заснаваная на спалучэнні канкрэтна-пачуццёвага і асацыятыўнага пачаткаў. Суб'ектыўная [[слоўнік/асацыятыўнасць|асацыятыўнасць]] вобраза, яго эстэтыка-семантычная выяўленчасць атрымала з вуснаў В. Бечыка трапную характарыстыку — «барадулінскі метафарызм». Метафара паэта — глыбінна-адухоўленая, дзівосная, жывапісная.\\
-Для верша Рыгора Барадулін ўласцівы пранікнёная рытміка-інтанацыйная арганізацыя, музычнасць, сэнсавае і гукавое абыгрыванне слова. Радкі ў творах паэта нярэдка нагадваюць пералівы хваль, іх музыка то мілагучная, роздумна-ціхая, то неспакойная, напружана драматычная. А часам верш гучыць парывіста і гарэзліва. Словам, Рыгор Барадулін шматгранны ў выяўленні, ён — віртуоз гукапісу. Не магчыма не затрымаць увагу на ягоным творы «Слухаючы мора», жанр якога паэт вызначае досыць арыгінальна — «хваля-паэма». Тут інтанацыйна-гукавая інструментоўка багатая [[slounik>алітэрацыя|алітэрацыямі]] і [[slounik>асананс|асанансамі]], кранае слых [[slounik>эўфонія-мілагучнасць|эўфанічнымі]] паўторамі:
+Для верша Рыгора Барадулін ўласцівы пранікнёная рытміка-інтанацыйная арганізацыя, музычнасць, сэнсавае і гукавое абыгрыванне слова. Радкі ў творах паэта нярэдка нагадваюць пералівы хваль, іх музыка то мілагучная, роздумна-ціхая, то неспакойная, напружана драматычная. А часам верш гучыць парывіста і гарэзліва. Словам, Рыгор Барадулін шматгранны ў выяўленні, ён — віртуоз гукапісу. Не магчыма не затрымаць увагу на ягоным творы «Слухаючы мора», жанр якога паэт вызначае досыць арыгінальна — «хваля-паэма». Тут інтанацыйна-гукавая інструментоўка багатая [[слоўнік/алітэрацыя|алітэрацыямі]] і [[слоўнік/асананс|асанансамі]], кранае слых [[слоўнік/эўфонія-мілагучнасць|эўфанічнымі]] паўторамі:
 Мора белае разлівалася гэтак, бывала,\\
@@ Радок 25: / Радок 25: @@
 \\
-Рыгор Барадулін у кнігах апошняга часу («Самота паломніцтва» (1990), «Міласэрнасць плахі» (1992), «Евангелле ад Мамы» (1995) выкарыстоўвае такія мастацкія прыёмы, як кантраст, біблейскі стыль выказвання. Слова ў паэта можа паўстаць у нечаканым сэнсава-вобразным кантэксце. У творы «На схіле алфавіта» Рыгор Барадулін стварыў своеасаблівы народны слоўнік, дзе прыкметнае месца займаюць дыялектызмы і архаізмы. Даволі плённа ён разнастаіць і жанравыя формы паэтычнага выяўлення: лера-паэма, [[slounik>навела|навела]], пацеры...\\
+Рыгор Барадулін у кнігах апошняга часу («Самота паломніцтва» (1990), «Міласэрнасць плахі» (1992), «Евангелле ад Мамы» (1995) выкарыстоўвае такія мастацкія прыёмы, як кантраст, біблейскі стыль выказвання. Слова ў паэта можа паўстаць у нечаканым сэнсава-вобразным кантэксце. У творы «На схіле алфавіта» Рыгор Барадулін стварыў своеасаблівы народны слоўнік, дзе прыкметнае месца займаюць дыялектызмы і архаізмы. Даволі плённа ён разнастаіць і жанравыя формы паэтычнага выяўлення: лера-паэма, [[слоўнік/навела|навела]], пацеры...\\
-Сваёй творчасцю Рыгор Барадулін дае красамоўны адказ на пытанне, якім павінен быць паэт і якой павінна быць паэзія. Праўда, спрэчка на гэты конт не мае пачатку і наўрад ці калі будзе мець заканчэнне. Паэт з аднолькавым поспехам піша добрыя публіцыстычныя, палітычныя, медытатыўныя, сатырычныя творы. Пад пяром яго нараджаюцца [[slounik>гімн|гімны]] і [[slounik>ода|оды]], [[slounik>элегія|элегіі]] і [[slounik>балада|балады]], [[slounik>пасланне|пасланні]] і [[slounik>эпіграма|эпіграмы]]... Творца знаходзіцца ў палоне філасофскіх рэфлексій, балюча перажывае [[творы/іншае/сучасная-літаратура-беларусі/тэма-чарнобыля-ў-беларускай-паэзіі|чарнобыльскую]] трагедыю, па-адраджэнску ўсхваляваны лёсам Бацькаўшчыны, складае прачулыя [[slounik>малітва|малітвы]], дасціпна высмейвае чалавечую дурноту... Перад намі грамадзянін, патрыёт, эстэт з тонкім светаадчуваннем і паэт-філосаф. Можна скрыжоўваць коп'і і даводзіць, што палітыка і публіцыстыка — гэта справа журналістыкі, а не паэзіі. Чытаючы так званыя «гучныя» радкі Рыгора Барадуліна, часам думаеш і пераконваешся, што гэта сапраўды так. Аднак шмат якія з ягоных твораў вострага, трывожнага гучання — споведзь і боль сумлення, гаворка пра важнае і галоўнае на зямлі. Паэт, відаць, не мае права зачыніцца ў сваёй ракавіне, асабліва ў наш час, калі душа чалавечая плача, крычыць, ня верыцца, калі свет поўны бяды і драматызму. Рыгор Барадулін кліча да браталюбства, чалавечнасці, шчыра турбуецца пра лёс роднага краю:
+Сваёй творчасцю Рыгор Барадулін дае красамоўны адказ на пытанне, якім павінен быць паэт і якой павінна быць паэзія. Праўда, спрэчка на гэты конт не мае пачатку і наўрад ці калі будзе мець заканчэнне. Паэт з аднолькавым поспехам піша добрыя публіцыстычныя, палітычныя, медытатыўныя, сатырычныя творы. Пад пяром яго нараджаюцца [[слоўнік/гімн|гімны]] і [[слоўнік/ода|оды]], [[слоўнік/элегія|элегіі]] і [[слоўнік/балада|балады]], [[слоўнік/пасланне|пасланні]] і [[слоўнік/эпіграма|эпіграмы]]... Творца знаходзіцца ў палоне філасофскіх рэфлексій, балюча перажывае [[творы/іншае/сучасная-літаратура-беларусі/тэма-чарнобыля-ў-беларускай-паэзіі|чарнобыльскую]] трагедыю, па-адраджэнску ўсхваляваны лёсам Бацькаўшчыны, складае прачулыя [[слоўнік/малітва|малітвы]], дасціпна высмейвае чалавечую дурноту... Перад намі грамадзянін, патрыёт, эстэт з тонкім светаадчуваннем і паэт-філосаф. Можна скрыжоўваць коп'і і даводзіць, што палітыка і публіцыстыка — гэта справа журналістыкі, а не паэзіі. Чытаючы так званыя «гучныя» радкі Рыгора Барадуліна, часам думаеш і пераконваешся, што гэта сапраўды так. Аднак шмат якія з ягоных твораў вострага, трывожнага гучання — споведзь і боль сумлення, гаворка пра важнае і галоўнае на зямлі. Паэт, відаць, не мае права зачыніцца ў сваёй ракавіне, асабліва ў наш час, калі душа чалавечая плача, крычыць, ня верыцца, калі свет поўны бяды і драматызму. Рыгор Барадулін кліча да браталюбства, чалавечнасці, шчыра турбуецца пра лёс роднага краю:
 Хай беларус беларуса\\
@@ Радок 61: / Радок 61: @@
 Сыноўняе пакланенне Беларусі і роднаму слову ў паэзіі Рыгора Барадулін — спадчынна невынішчальная лінія жыцця. Яна ў яго ад маці, Бога. Дарэчы, [[творы/рыгор-барадулін/вобраз-бацькаўшчыны-і-маці-ў-творах-рыго|вобраз маці ў Рыгора Барадуліна]] — цэнтр нацыянальнага свету. Уся яго паэзія — гэта споведзь перад маці, узвышэнне ўсяго матчынага, святога на зямлі.\\
 Лірыка паэта па-грамадзянску страсная, заклікальная, душэўна ўздымная і ўстурбаваная (вершы «Грунвальд», «Вернута быць павінна», «Дык як?» і інш.) Ён па-грамадзянску страсны, заклікальны, душэўна ўздымны і ўсіурбаваны. Але цяпер, як ніколі раней, ён па-філасофску заглыблены ў сваёй скіраванасці да спазнання складанасці свету, таямніцаў быцця, вечнага і вечнасці. Надышоў такі час, калі паэт востра адчувае вечар жыцця, уяўляе царства ценяў і «ў думках рэшту дзён перабірае». Законы чалавечага існавання няўмольныя, таму, напэўна, і назіраецца ў барадулінскіх вершах градацыя суму, тугі, імкненне да быційна-філасофскага роздуму. Свет яго радка па-біблейску мудры, глыбінна аналітычны і канцэптуальны. Пра гэта акурат і сведчыць адна з самых выдатных кніг у сучаснай паэзіі — «Евангелле ад Мамы». Тут Рыгор Барадулін больш за ўсё хрысціянскі філосаф, прапаведнік агульначалавечай маралі. Ён, як і некалі Францыск Скарына ці Кірыла Тураўскі, малітоўна засяроджаны, этычны, чалавекалюбны: «Нікому нічога не будзьце віннымі, Апроч узаемнай любові» («Азёры ніяк не развесці вінамі...»)\\
-Што ўражвае ў барадулінскай паэзіі, дык гэта яшчэ і тое, наколькі універсальная ў ёй сістэма вобразаў прыроды. Паэт па сутнасці стварыў адметную філасофію травы, цішыні кругазвароту дрэва... Ён — натурфілосаф, які імкнецца спазнаць сутнасць прыроды, яе жыцця, зменаў і руху. Вобраз травы — адзін з ключавых [[slounik>топас|топасаў]] паэзіі Рыгора Барадуліна. Трава для яго нібы «першаславянствам пахне», яна ўвасабленне чалавечага лёсу, аналогія жыцця і смерці. У вершы паэта «Маналог лугу», як і ў творах «Трава» балгарскага паэта Найдана Вылчава і «Трава» польскага паэта Богдана Драздоўскага, цесна паядноўваецца прыроднае і чалавечае, трава выступае як метафара быцця, сімвал вечнасці. Рыгор Барадулін гаворыць з прыродай як з жывой істотай, глыбока разумее яе «душу».\\
+Што ўражвае ў барадулінскай паэзіі, дык гэта яшчэ і тое, наколькі універсальная ў ёй сістэма вобразаў прыроды. Паэт па сутнасці стварыў адметную філасофію травы, цішыні кругазвароту дрэва... Ён — натурфілосаф, які імкнецца спазнаць сутнасць прыроды, яе жыцця, зменаў і руху. Вобраз травы — адзін з ключавых [[слоўнік/топас|топасаў]] паэзіі Рыгора Барадуліна. Трава для яго нібы «першаславянствам пахне», яна ўвасабленне чалавечага лёсу, аналогія жыцця і смерці. У вершы паэта «Маналог лугу», як і ў творах «Трава» балгарскага паэта Найдана Вылчава і «Трава» польскага паэта Богдана Драздоўскага, цесна паядноўваецца прыроднае і чалавечае, трава выступае як метафара быцця, сімвал вечнасці. Рыгор Барадулін гаворыць з прыродай як з жывой істотай, глыбока разумее яе «душу».\\
 Вельмі нацыянальны па светаўспрыманні, ладзе мыслення Рыгор Барадулін у сваіх так званых «падарожных» вершах. На іх менш за ўсё звярталася ўвага, хоць гэта і не апраўдана. Паэт шмат вандраваў па свеце і стварыў нямала нізак пра экзотыку розных краёў і кантынентаў. Экзатычны пейзаж такую шырокую распрацоўку набыў яшчэ хіба ў паэзіі [[творы/максім-танк/пейзажная-лірыка-максіма-танка|Максіма Танка]]. Паэтычная «геаграфія» Рыгора Барадулін сапраўды маштабная: Прыбалтыка, Сярэдняя Азія, Балгарыя, Чэхія, Італія, Куба, Францыя, ЗША, Кітай, Індыя... Безумоўна, часам «радкі дарог» у гады савецкага мінулага былі своеасаблівымі творчымі справаздачамі з абавязковай ідэалагічнай устаноўкай, наяўнасцю кантрасту «капіталізм — сацыялізм», «яны — мы». І ўсё ж, да гонару Рыгора Барадуліна, ён імкнуўся заставацца мастаком слова, часта маляваў краявіды замежжа, стварыў арыгінальныя пейзажныя карціны, замалёўкі, эцюды. Экзотыку ён успрымае вачыма беларуса, праводзіць вобразныя паралелі з родным светам: «Раніца - Шэрая перапёлка Ад расы крыло абтрасае...» («Сустракаю пекінскую раніцу...»). Вобразы чужых краявідаў, адгукаючыся ў сэрцы паэта, узбагацілі яго мастацкае ўяўленне, выяўленчую палітру.\\
 Рыгор Барадулін — прафесіянал высокага кшталту. Майстар, як думаецца, таму і майстар, што сам можа зірнуць на зробленае крытычна, а пасля здольны ўзяць зноў у рукі камяк гліны і сесці за ганчарны круг, каб працаваць, здзівіць сваім цудам свет. Далучыцца і прычасціцца да паэтычнага слова-цуду — вялікае шчасце.