Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Рыгор Барадулін — Яна адна...
&keywords = зямля, бацькоў, матуль, краса  світання, сцяг
&abstract = Верш Рыгора Барадуліна "Яна адна..."
&iftrue = nan
~~

====== Рыгор Барадулін — Яна адна... ======
Яна адна,\\
Зямля вякоў,\\
Адкуль\\
Жыццё пачатак брала\\
Шчырай верай.\\
Здалёк відна\\
Зямля бацькоў,\\
Матуль,\\
Дзе песня б’ецца\\
Перапёлкай шэрай.\\
\\
У курганах,\\
Што выраслі з былін,\\
Спачылі\\
З поля подзвігу ратаі.\\
У туманах\\
Тугі спрадвечны клін\\
На гнёзды шчасця\\
Выраі вяртае.\\
\\
Краса ўзышла\\
Аднойчы назаўжды,\\
Закрасавала ў душах\\
І ў паглядах.\\
Прамень святла,\\
Струмень жывой вады\\
Закаласіўся\\
На ачахлых лядах.\\
\\
Світання сцяг\\
Над цемрывам начы\\
Расчырванеўся\\
Радаснаю стомай,\\
І на губах,\\
Крамяна пахнучы,\\
Застаўся яблык\\
Ранішняй аскомай.\\
\\
На смерць ішлі\\
За гэтую зямлю,\\
За гэтую красу,\\
За сцяг світання\\
Сыны зямлі,\\
Каб засланіць раллю,\\
З якой нязломнасць\\
Збажыною ўстане.\\
\\
Пакуль у нас\\
Пяшчотаю матуль\\
І рупнасцю бацькоў\\
Сагрэты далі,\\
Не посвіст куль,\\
А галасы зязюль\\
Лічыць гадоў чароды\\
Не прысталі.\\
\\
1983

**Аналіз верша**

У гэтым вершы знаходзіць паэтычнае ўвасабленне тэма Радзімы і спадчыны. Па-за Бацькаўшчынай паэт і яго лірычны герой не ўяўлялі жыцця. Радзіма ў чалавека на ўсё жыццё адна: «Яна адна, %%//%% Зямля вякоў, %%//%% Адкуль %%//%% Жыццё пачатак брала...» Беларусь, на думку паэта, святое месца на зямлі, сагрэтае пяшчотай беларускіх матуль, рупнай працавітасцю бацькоў. Рыгор Барадулін выяўляў сваю шчырую і клапатлівую любоў да Беларусі, слыннай старажытнай зямлі, дзе ўсё яму дарагое і роднае: і песня, і быліны, і курганы, у якіх «спачылі %%//%% З поля подзвігу ратаі». Майстар слова нагадваў, што невыпадкова і птушкі з далёкіх і цёплых краін вяртаюцца на «гнёзды шчасця» ў родны край. Пачуццё любові да Радзімы няпроста выказаць нават узнёслым паэтычным словам. Для Р. Барадуліна Беларусь – вечная краса, «прамень святла», «струмень жывой вады», хлебны колас:

Краса ўзышла\\
Аднойчы назаўжды,\\
Закрасавала ў душах\\
І ў паглядах.\\
Прамень святла,\\
Струмень жывой вады\\
Закаласіўся\\
На ачахлых лядах.

Паэт згадваў гераічную гісторыю беларускай зямлі: «На смерць ішлі %%//%% За гэтую зямлю, %%//%% За гэтую красу, %%//%% За сцяг світання %%//%% Сыны зямлі...» Таленавіта, трапна, узрушана паэт гаварыў пра мужнасць і самаахвярнасць беларусаў, што вызвалілі ад чужынцаў родную «раллю, %%//%% З якой нязломнасць %%//%% Збажыною ўстане».\\
Апошняя страфа верша гучыць як напамін і запавет сучаснікам і нашчадкам захоўваць вольнай родную зямлю: каб не свісталі над ёй кулі, каб зязюлі не стамляліся лічыць гады шчаслівага жыцця адвечнай беларускай зямлі і яе народа. У вершы далікатна і эмацыянальна выяўлена прыгожае духоўнае аблічча лірычнага героя – шчырага патрыёта, вернага сына беларускага краю. Ідэя незалежнасці, неўміручасці Бацькаўшчыны вызначальная ў гэтым творы.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/рыгор-барадулін/творчасць-рыгора-барадуліна]]
  * [[творы/рыгор-барадулін/рыгор-барадулін-уцякала-зіма-ад-вясны]]
  * [[постаці/рыгор-барадулін]]
  * [[творы/рыгор-барадулін/дзіцячая-паэзія-рыгора-барадуліна]]
  * [[творы/рыгор-барадулін/рыгор-барадулін-світанняў-я-з-табой-не-с]]