Сонца і ветру батрак,
Стаіць на пагорку вятрак,

Суседзі сваё адмахалі,
Адзін сірацее…
Пыльна.
Дзе ж гэта падводы з мяхамі?
Чакае, ўглядаецца пільна.

Калі ж засклыгочуць восі!
Не чуць…
А начамі сніцца:
Каўшы засыпае восень –
Ён смачна хрумсціць пшаніцай…

Махнуць журавам:

– Да сустрэчы!

Ён хоча, ды ўсё дарэмна.
Распяўся кажан у падстрэшшы.
Пугач вірлавокі дрэмле.

А ў яго ж быў размах,
А ў яго ж, бывала.
Ранняя зіма сама
Пытлю пазычала.

А глядзела ж на вятрак
Столькі воч з пашанай.
Ходзяць жорны – проста страх!
Быццам два паўшар'і.

Зерне трушчыў дацямна.
Хмару браў пад паху, –
Азалелая, яна
Навальніцай пахла.

Сонца і ветру батрак,
Сумуе самотны вятрак.

1960

Крыніца: Барадулін Р. Адам і Ева. Лірыка. – Мн.: «Беларусь», 1968. – 256 с.

• рыгор-барадулін/рыгор-барадулін-світанняў-я-з-табой-не-с
• рыгор-барадулін/рыгор-барадулін-уцякала-зіма-ад-вясны
• рыгор-барадулін
• рыгор-барадулін/творчасць-рыгора-барадуліна
• эдуард-валасевіч/эдуард-валасевіч-вятрак-і-гусак