~~META:
title = Рыгор Барадулін — Адам і Ева
&keywords = бульбу, ўдваіх, Адам, зямлі, тайзе, спрадвечны, капаюць, бульба, край, сопкай, сюды, бульбай, землякі, хлеб, былі, залева, спіць, конь, далоні, Ева
&abstract = Чытаць верш Рыгора Барадуліна "Адам і Ева"
&iftrue = nan
~~

====== Рыгор Барадулін — Адам і Ева ======
Пакуль далёка спіць залева\\
I сопкі песцяцца ў смузе,\\
Яны ўдваіх,

Адам і Ева,

Капаюць бульбу

у тайзе.

Конь пасвіцца,

бялее грыва

З перастаялае травы.\\
Спрадвечны сум

апаў тужліва –

Лятуць у вырай журавы.\\
Услед махаюць крыллем кволым\\
Кусты, лімонніцы, чмялі.\\
Спрадвечных дрэў

спрадвечны кворум,

Спакой спрадвечны на зямлі.\\
На момант

сэрца ён асіліць,

I здасца,

што няма трывог,

Што з недалёкай Хірасімы\\
Не паскубуць вятры мурог,\\
А толькі ціхія павевы\\
Хвалююць ільмакі ў тузе.\\
Яны ўдваіх,

Адам і Ева,

Капаюць бульбу

у тайзе.

*****

Сюды

ў дажджы,

ў мароз сіберны

Аратаі і кавалі\\
З-пад Вільні,

з Віцебскай губерні

Гадамі

землякі брылі.

Над імі

выраі ляцелі

Дамоў,

да веснавых грамоў,

I хмаркі плавалі,

як цені

Дымоў

з астылых каміноў.

Ад роднага стала,

ад бульбы

Дарогі розныя вялі:\\
Адных –

даўгі рубель

і булкі

Завабілі на край зямлі.\\
Тых –

залатая ліхаманка

Занесла ў непралазь пургі.\\
Не горача пад лахманамі\\
Было ад вогнішчаў тайгі.\\
Ну а каму

саболі пасвіць

Давер’е аказаў урад.\\
Лёс –

конь натурлівы –\\
да шчасця

Не вёз:

быў час, як канакрад.\\


*****

А раніцай

туман над сопкай –

Густая пара

над катлом:

Знаёма пахла

бульбай сопкай,

Сялом,

пакінутым жытлом.

Там

на страсе пяе салома,

Як чарацінка ў крыгаход.\\
I песня родная,

І слова

Былі раднейшыя штогод.\\
Вякі...\\
Прыморскія размахі...\\
Забыўся чорны хлеб,

але,

Як незабыўныя прысмакі,\\
Гасціла бульба на стале.\\
I зазімкам,

калі на тоні

Ішло дасвецце ў туманах,\\
Яна

згрубелыя далоні

Кабетам халадзіла ў снах.\\
Хаціны,

што ў лясных паветах

Замёў каторы ліставей, –\\
На шчодрай далані планеты\\
Былі

ад бульбінак драбней...\\


*****

Не хвалімся

часінай тою,

Калі яе –

усім на страх –

Палілі

з прастатой святою,

Як ерэтычку,

на кастрах.

ды ў прыску

бульбу ўгледзеў продак,

Калі карчы зглыдаў агонь,\\
I, нібы ўзважваў самародак,\\
З далоні кідаў на далонь.\\
Яна –

не майце бульбу ўлегцы –

З усімі стравамі на «ты».\\
Гурок,

каб з ёю поплеч легчы,

Дае нырца ў расол круты.\\
I смагне селядзец у лёку,\\
I ў лютай пары млее кроп.\\
Яна сюды прыйшла здалёку –\\
У баразне

па трыццаць коп...

Дыміся бульбай,

край маленства.

Яе стварала спакваля\\
Па вобразу і падабенству\\
Свайму

карміцелька-зямля.\\


*****

Крычу на ўсё Прымор’е:

– Бульба!

Прымі паклон ад земляка.\\
Расці,

з гарачых снежак гурба,

Што маці сыпле з саганка.\\
Ні дождж,

ні град цябе не песціць,

Надзейны хлеб маёй зямлі.\\
Не грэбвалі

табой і песняй –

З сабою землякі ўзялі.\\
А покуль недзе спіць залева,\\
Тайфун

вятры ў мяхах вязе, –

Яны ўдваіх,

Адам і Ева,

Капаюць бульбу

у тайзе.

\\
\\
1965

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/рыгор-барадулін/рыгор-барадулін-світанняў-я-з-табой-не-с]]
  * [[постаці/рыгор-барадулін]]
  * [[творы/рыгор-барадулін/дзіцячая-паэзія-рыгора-барадуліна]]
  * [[творы/рыгор-барадулін/рыгор-барадулін-уцякала-зіма-ад-вясны]]
  * [[творы/рыгор-барадулін/творчасць-рыгора-барадуліна]]