Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:пятрусь-броўка:пятрусь-броўка-спатканне [2025/08/23 15:43] – vedybeadmin
+++ творы:пятрусь-броўка:пятрусь-броўка-спатканне [2025/08/23 15:53] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 81: / Радок 81: @@
 **Аналіз верша.**\\
 Верш Петруся Броўкі «Спатканне» напісаны ў 1943-м – у самы цяжкі, пераломны ваенны год. Яго можна назваць салдацкай біяграфіяй – ён прысвечаны тэме Радзімы і ўяўляе сабой маналог воіна, які праз пакуты ішоў да родных мясцін, дзе «ўсё дорага тут, %%//%% Люба, родна, прыгожа…». Звыклыя і дарагія сэрцу краявіды – поле, неба, «і лясы, і кусты» заўсёды жылі «ў душы» і «ў вачах» лірычнага героя і надавалі моцы ў самыя цяжкія моманты ваеннага ліхалецця: «Хіба мог я калі %%//%% Хоць на момант забыцца? %%//%% Вамі жыў я %%//%% І ў сэрцы хацеў зберагчы. %%//%% Мне званілі штодня %%//%% З-пад Ушачы крыніцы, %%//%% Хвалі Нёмна будзілі %%//%% Не раз уначы».\\
-За плячыма салдата «больш чым кладзі салдацкай… нямала… тугі»: цяжкія ваенныя дарогі, гора, пакуты і жах, смерць сяброў. Усё гэта адбілася на яго знешнасці: выпрабаванні «як срэбрам, %%//%% Абсыпалі мне галаву…». Але, нягледзячы ні на што, у героя была адна мэта – вярнуцца ў родны край: «Я ўставаў %%//%% І ішоў па ваеннай дарозе. %%//%% Верыў – дома мне быць, %%//%% Дабрыду, дажыву...» З баямі ён дайшоў да бацькоўскай зямлі, знаёмых з дзяцінства мясцін, якія з цяжкасцю пазнаў: там, дзе некалі кіпела жыццё, салдат убачыў сляды вайны. Гэта перажыванне паэт перадаў з дапамогай [[slounik>эпітэт|эпітэтаў]], малюючы «засмучаныя хаты» і «здратаваныя нівы». Сэрца воіна сціснулася ад болю, запалала агнём помсты: «Гляньце ў сэрца маё, – %%//%% Я прынёс яго з бою, %%//%% На агні яго можна %%//%% Мячы гартаваць ». Верыцца, што не супакоіцца воін, пакуль не дачакаецца канчатковай перамогі над ворагам, бо гэта яго святы абавязак перад народам і Айчынай – адпомсціць «за крыўду і боль», «За сябе і за вас, %%//%% І за гэтую грушу, %%//%% Што з абвугленым голлем %%//%% Стаіць ля акна».\\
+За плячыма салдата «больш чым кладзі салдацкай… нямала… тугі»: цяжкія ваенныя дарогі, гора, пакуты і жах, смерць сяброў. Усё гэта адбілася на яго знешнасці: выпрабаванні «як срэбрам, %%//%% Абсыпалі мне галаву…». Але, нягледзячы ні на што, у героя была адна мэта – вярнуцца ў родны край: «Я ўставаў %%//%% І ішоў па ваеннай дарозе. %%//%% Верыў – дома мне быць, %%//%% Дабрыду, дажыву...» З баямі ён дайшоў да бацькоўскай зямлі, знаёмых з дзяцінства мясцін, якія з цяжкасцю пазнаў: там, дзе некалі кіпела жыццё, салдат убачыў сляды вайны. Гэта перажыванне паэт перадаў з дапамогай [[слоўнік/эпітэт|эпітэтаў]], малюючы «засмучаныя хаты» і «здратаваныя нівы». Сэрца воіна сціснулася ад болю, запалала агнём помсты: «Гляньце ў сэрца маё, – %%//%% Я прынёс яго з бою, %%//%% На агні яго можна %%//%% Мячы гартаваць ». Верыцца, што не супакоіцца воін, пакуль не дачакаецца канчатковай перамогі над ворагам, бо гэта яго святы абавязак перад народам і Айчынай – адпомсціць «за крыўду і боль», «За сябе і за вас, %%//%% І за гэтую грушу, %%//%% Што з абвугленым голлем %%//%% Стаіць ля акна».\\
 Салдат збіраецца ў дарогу, яго «кліча Буг», але ён верыць у шчаслівае вяртанне, калі «перамога %%//%% над усёю краінаю %%//%% Ўстане зарой» і зноў, як і раней, зазвоняць «з-пад Ушачы крыніцы», будзе шапацець «трысцё па-ад Сожам» і гарэць «у пажарах бяроз лістападаўскі шлях».