Не ахопіш вачамі –
Нівы, пожні, ралля…
Скрозь яна
Перад намі –
Наша маці-зямля.
Дол шырокі калгасны,
Гоні, пушчы, лясы…
Рэчак
Сінія пасмы
І дарог паясы.
Гэта ўсё дарагое
Я ад малку люблю.
Хто ж не любіць
Душою
Нашу маці-зямлю!
Яна ж корміць і поіць,
Апранае адна.
Выйдзі,
Глянь ты вясною,
Як гамоніць яна!
Трактарамі, плугамі,
Пышным цветам садоў,
Ручаямі,
Лістамі,
Перазвонам дуброў.
А як лашчыцца вуха
Ад гамонкі тае…
Выйдзі
Летам, паслухай,
Як зямля нам пяе.
Як звініць у пракосах,
Красаваннем дыміць,
Як спявае
Калоссем,
Як садамі шуміць!
Лета коціцца шпарка
Па адцвіўшых шляхах,
Выйдзі
Восенню яркай,
Глянь вакол па прасцяг.
Як бы хто самавіта
У стагі ўсё пазнёс,
Быццам
Меддзю наліты
Грушы, яблыні скрозь.
Снег закружыцца роем,
Завіхурыць калі, –
Не падумай,
Зімою
Не заснулі палі.
Пад бялюткаю коўдрай
Адпачнуць цішынёй,
Каб магутна
І шчодра
Зноў узняцца вясной.
Друг мой юны, таварыш,
Тут мы ўсе узраслі,
Хіба лепей ёсць
Мары,
Чым аб нашай зямлі?
А такія, каб сёння
Скрозь гула збажыной…
Не праходзь жа
Староннім
Ты, як вецер, па ёй.
Будзь старанным і дбалым,
Ведай, –
Нельга забыць
І маленькі кавалак,
Што аблогам ляжыць.
Засявайце ж руплівей
Зернем чыстым вакол,
Чым зямля
Урадлівей –
Багацейшы наш стол!
Шчасце ў працы знайшоўшы,
Добра поле араць.
Добра,
З плугам прайшоўшы,
Радасць жніва пазнаць.
Добра зведаць напэўне
Шчодры восеньскі час –
Пах саломы,
Што зерне
Гадавала для нас.
Скрозь зямля адгукнецца,
Толькі дружна працуй,
Толькі
Шчырага сэрца,
Рук сваіх не шкадуй!
Стань з юначаю сілай
На прыгожы свой шлях.
Помні, –
Нас узрасціла
Наша маці-зямля!