– Паклон табе ад сэрца, мама, –
Пачаў няголасна Сцяпан. –
Ты без хлусні і без абмана
Трымала наш сямейны стан.
Даверам нас, дзяцей, расціла,
Бо знала ты, што й цэлы свет –
Адно дамовіўшыся шчыра –
Пазбыцца зможа страшных бед.
І не чытаўшы мудрых кніжак,
Спасцігла ісціну сама:
Няма Радзімы ў злыдняў хіжых
І Маці ў нелюдзяў – няма.
Мы – тройчы дзеці ў вечным крузе:
Мы – дзеці роднае сям'і,
І – дзеці Маці-Беларусі,
І – дзеці Матухны-Зямлі.
Трайны ён, круг, ды недзялімы:
Бо сёння – як ні паглядзім –
А лёс Дзяцей, і лёс Радзімы,
І лёс Планеты – лёс адзін.
І ўсе мы разам у адказе
За гэты вечны круг жыцця.
Хвала ж таму, хто ў трудным часе
Без мітусні і без ныцця
Сваё праходзіць… Так, як мама, –
Сцяпан праз паузу дадаў.
Абняў старую ўсхвалявана
І рукі ёй пацалаваў.