Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:міхась-лынькоў:маньчжур-аналіз-апавядання [2025/08/23 15:43] – vedybeadmin
+++ творы:міхась-лынькоў:маньчжур-аналіз-апавядання [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Маньчжур. Аналіз апавядання ======
-Апавяданне «Маньчжур», адно з тых, дзе перавыхаванне не выдумана крытыкамі, а сапраўды адлюстроўваецца пісьменнікам. [[litpers>міхась-лынькоў|Міхась Лынькоў]] упэўненай рукой намаляваў па-свойму каларытную фігуру чалавека, які пацярпеў жыццёвае крушэнне, зрабіўся горкім п’яніцам, нават уласнае імя страціў. «Кожны заве яго Маньчжурам, і не крыўдзіцца ён, і ніхто не ведае, як завуць яго інакш, якое ў яго імя, якое прозвішча. Дый нават і сам Маньчжур пра гэта добра не ведае. Ці скурыў з п’яных воч дакумент, ці проста згубіў дзе-небудзь пад плотам ці каля сметніка, але дакументальна ўстанавіць сваю асобу ён не меў ніякай магчымасці. I ў першыя разы, калі забірала яго паліцыя за розныя п’яныя справы, усе вельмі дзівіліся, калі чалавек на ўсе запытанні безнадзейна адказваў адно і тое слова: Маньчжур і Маньчжур…»\\
+Апавяданне «Маньчжур», адно з тых, дзе перавыхаванне не выдумана крытыкамі, а сапраўды адлюстроўваецца пісьменнікам. [[постаці/міхась-лынькоў|Міхась Лынькоў]] упэўненай рукой намаляваў па-свойму каларытную фігуру чалавека, які пацярпеў жыццёвае крушэнне, зрабіўся горкім п’яніцам, нават уласнае імя страціў. «Кожны заве яго Маньчжурам, і не крыўдзіцца ён, і ніхто не ведае, як завуць яго інакш, якое ў яго імя, якое прозвішча. Дый нават і сам Маньчжур пра гэта добра не ведае. Ці скурыў з п’яных воч дакумент, ці проста згубіў дзе-небудзь пад плотам ці каля сметніка, але дакументальна ўстанавіць сваю асобу ён не меў ніякай магчымасці. I ў першыя разы, калі забірала яго паліцыя за розныя п’яныя справы, усе вельмі дзівіліся, калі чалавек на ўсе запытанні безнадзейна адказваў адно і тое слова: Маньчжур і Маньчжур…»\\
 Слова, вядома, не выпадковае. Яно намёртва засела ў памяці лынькоўскага героя, бо той стаў адной са шматлікіх ахвяр ганебнай для Расіі руска-японскай вайны 1904-1905 гадоў. У далёкай Маньчжурыі ён пабачыў багата жахаў, у крывавай бойні страціў сваіх сяброў, а ў канчатковым выніку стаў глушыць душэўны боль гарэлкай. I дайшоў да ручкі. Была ў яго жонка, якая звыш меры напакутавалася ад п’яных Маньчжуравых выбрыкаў і ўрэшце памерла ад сухотаў. Былі дзеці, якія таксама паўміралі. А Маньчжур усё п’е ды ў п’яным ачмурэнні чаўпе пра Маньчжурыю, а маладым насмешнікам адказвае: «Ты вось зубы выскаляеш, а запытаць цябе — чаму? — і не адкажаш. А таго не ведаеш, што я табе пра Маньчжурыю гавару, а не пра калдобіны на тваёй вуліцы. А раз пра Маньчжурыю — маўчы і не дыхай, бо мы там кроў пралівалі, супастат ты гэтакі, мы сопкі маньчжурскія шынялямі заслалі ды пахавалі пад імі косці салдацкія, шэрыя…»\\
 А вось як гаворыць ён пра свой узрост: «Сорак пяты гадок, а гэта табе не “ізюміна”, не бок тарана… Паспрабуй вось, голуб, падскочыць на столькі — пуп падарвеш… Так-то, браце…» Гаворыць у абодвух выпадках каларытна, па-свойму, хоць і з характэрным лынькоўскім акцэнтам (ён зусім відавочны ў канцы першай цытаты), уласцівым многім героям пісьменніка і прыкметным ва ўсёй яго прозе.\\