Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:міхась-кавыль:жыццёвы-і-творчы-шлях-міхася-кавыля [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ творы:міхась-кавыль:жыццёвы-і-творчы-шлях-міхася-кавыля [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 15: / Радок 15: @@
 М. Кавыль не быў настолькі арыгінальным у выкарыстанні [[слоўнік/лексіка-літаратурная|лексікі]] і вобразнасці, як У. Дудзіцкі, але ягоная паэзія дэманструе жывое ўяўленне, якое толькі часам псуецца відавочнай нядбайнасцю. Напрыклад, у вершы «Прыстань» (1950), напісаным неўзабаве пасля верша «У акіяне», ён скарыстоўвае адно і тое ж параўнанне («як здані») для апісання зусім розных з’яў. Некаторыя вобразы М. Кавыля вельмі жывыя, як, напрыклад, у вершы «[[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-яшчэ-снягоў-не-выкіпела-пе|Яшчэ снягоў не выкіпела пена...]]» (1963), дзе апісваецца змена пораў года.\\
 Нягледзячы на нядбайны падыход да рыфмы, М. Кавыль вельмі клапоціцца пра фармальны бок сваіх вершаў, часта выкарыстоўвае класічныя [[слоўнік/цвёрдыя-формы-верша|цвёрдыя формы]], такія як [[слоўнік/шасцірадкоўе-секстэт|секстэт]] (добры прыклад – верш «[[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-чалавек|Чалавек]]», 1957), [[слоўнік/віланэль|віланэль]] і [[слоўнік/трыялет|трыялет]]. Ягонае стаўленне да гэтай формы выказана ў першым з трох [[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-трыялеты|трыялетаў]], датаваных 1956 годам.\\
-Аднак найбольш прыцягальным для Міхася Кавыля быў [[слоўнік/санет|санет]]. Упершыню падказаў яму звярнуцца да гэтай формы эмігранцкі пісьменнік і крытык Антон Адамовіч (1909-1998). Міхась Кавыль у Амерыцы напісаў значную колькасць санетаў. У зборніку «Цяжкія думы» змешчана каля 60 санетаў, створаных у другой палове 1950-х гадоў, у тым ліку [[слоўнік/вянок-санетаў|вянок санетаў]] «Мярэжа» (1957); яшчэ адзін вянок санетаў, «Цяжкія думы» (1956), прысвечаны Антону Адамовічу; ёсць і больш позні вянок санетаў – «Чорны лёд» (1958). Яны адрозніваюцца па якасці, але ў агульным дазваляюць прызнаць М. Кавыля майстрам вершаскладання. У яшчэ недасканалым раннім узоры гэтай формы, «[[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-крытыку|Крытыку]]» (1955), Міхась Кавыль выказвае такое ж рэзкае стаўленне да літаратурных крытыкаў, як і [[litpers>рыгор-крушына|Рыгор Крушына]] і У. Клішэвіч.\\
+Аднак найбольш прыцягальным для Міхася Кавыля быў [[слоўнік/санет|санет]]. Упершыню падказаў яму звярнуцца да гэтай формы эмігранцкі пісьменнік і крытык Антон Адамовіч (1909-1998). Міхась Кавыль у Амерыцы напісаў значную колькасць санетаў. У зборніку «Цяжкія думы» змешчана каля 60 санетаў, створаных у другой палове 1950-х гадоў, у тым ліку [[слоўнік/вянок-санетаў|вянок санетаў]] «Мярэжа» (1957); яшчэ адзін вянок санетаў, «Цяжкія думы» (1956), прысвечаны Антону Адамовічу; ёсць і больш позні вянок санетаў – «Чорны лёд» (1958). Яны адрозніваюцца па якасці, але ў агульным дазваляюць прызнаць М. Кавыля майстрам вершаскладання. У яшчэ недасканалым раннім узоры гэтай формы, «[[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-крытыку|Крытыку]]» (1955), Міхась Кавыль выказвае такое ж рэзкае стаўленне да літаратурных крытыкаў, як і [[постаці/рыгор-крушына|Рыгор Крушына]] і У. Клішэвіч.\\
-М. Кавыль, хаця і ставіўся варожа да крытыкаў, але быў вельмі памяркоўны да сваіх таварышаў па пяру і старых сяброў, незалежна ад таго, эмігравалі яны з Беларусі або не. Сярод тых, каму прысвячаў свае творы М. Кавыль, – Юрка Віцьбіч, Уладзімір Клішэвіч, [[litpers>наталля-арсеннева|Наталля Арсеннева]], Масей Сяднёў, [[litpers>янка-золак|Янка Золак]], Антон Адамовіч, Вітаўт Тумаш і Усевалад Краўчанка. Апошні з іх быў членам беларускай дэлегацыі пісьменнікаў у Францыі.\\
+М. Кавыль, хаця і ставіўся варожа да крытыкаў, але быў вельмі памяркоўны да сваіх таварышаў па пяру і старых сяброў, незалежна ад таго, эмігравалі яны з Беларусі або не. Сярод тых, каму прысвячаў свае творы М. Кавыль, – Юрка Віцьбіч, Уладзімір Клішэвіч, [[постаці/наталля-арсеннева|Наталля Арсеннева]], Масей Сяднёў, [[постаці/янка-золак|Янка Золак]], Антон Адамовіч, Вітаўт Тумаш і Усевалад Краўчанка. Апошні з іх быў членам беларускай дэлегацыі пісьменнікаў у Францыі.\\
 Яшчэ адзін верш, які мае моцнае асабістае гучанне, – «[[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-бенгалія|Бенгалія]]» (1972). У ім згадваецца Сяргей Астрэйка, таленавіты беларускі паэт, які ў паэме пад такой жа назвай апісаў каланіяльны прыгнёт у Бенгаліі, але было відавочна, што маюцца на ўвазе савецкія ўлады і панаванне расейцаў на Беларусі. Тую ж тэму, але іншым чынам, працягвае верш «[[творы/міхась-кавыль/міхась-кавыль-кастусь-каліноўскі|Кастусь Каліноўскі]]» (1963), які заканчваецца радкамі: «Бунтуе сэрца Кастуся %%//%% ў грудзях беларуса...».\\
 Зусім інакш успрымаецца цыкл «Сілуэты» (1972), які дэманструе ўласцівыя М. Кавылю пачуццё гумару і шырыню кругагляду. Тут прадстаўлены бязлітасныя двухрадковыя эпіграмы на беларускіх пісьменнікаў метраполіі.\\