Прыехаў Мікітка да бабулі Алены ў госці. Пачаставаліся, тады бабуля і пытае:
– А ты, Мікітка, не забыў беларускія словы, добра ведаеш іх?
– Не, не забыў, – упэўнена адказаў унук, запіхваючы ў рот цукерку. – Можаш праверыць, як я гавару.
– Тады зробім так, – ажывілася бабуля Алена. – Я спачатку буду вымаўляць словы па-руску, а ты – пераказваць іх за мною па-беларуску. Перакладчыкам будзеш. Дамовіліся?
– Дамовіліся, – згадзіўся ўнук і заадно пацікавіўся: – А што робіць перакладчык?
– Зараз пабачыш сам, – яшчэ болей ажывілася бабуля і пачала падшукваць у памяці словы, якія можна было б задаць унуку. А Мікітка пасур’ёзнеў, нават цукерку за шчакою прытрымаў. Бабуля ж пачала:
– Клюква.
– Журавіны.
– Лук.
– Цыбуля.
– Картошка.
– Бульба.
– Сахар.
– Цукар.
– Бумага.
– Папера.
– Аист.
– Бусел…
Гэтак перабралі дзясяткі з два слоў.
Убачыўшы, што ўнуку ўсё даецца лёгка, бабуля Алена прапанавала:
– А цяпер давай наадварот зробім. Будзем словы перакладаць з беларускай мовы на рускую.
I ўжо на першым слове нечакана спатыкнуліся.
– Сукенка, – вымавіла бабуля Алена, з усмешкай зірнуўшы ў вочы ўнуку.
– Канфента, – хуценька пераклаў Мікітка і языком перакінуў «канфенту», як ён па-свойму вымаўляў, за другую шчаку.
– Авой! – прытворна здзівілася бабуля Алена. – Няўжо ты можаш з’есці… «платье»? Сукенка – па-руску «платье»!
– Не, бабуля, ты жартуеш, – пакрыўдзіўся Мікітка. – Я добра ведаю, што цукерка – гэта «канфента».
– Дык я ж пра сукенку гаварыла, – аж крышку разгубілася бабуля Алена.
– А я пра цукерку, – соладка прыцмокнуў Мікітка.
Абодва задаволена рассмяяліся. Асабліва радаваўся Мікітка: пабыў жа перакладчыкам. А што не дачуў трошкі – з кім такога не бывае?

• мікола-чарняўскі/мікола-чарняўскі-ёлка
• мікола-чарняўскі/мікола-чарняўскі-акадэмія-на-колах
• міхась-чарняўскі/міхась-чарняўскі-вогнепаклоннікі
• мікола-чарняўскі/мікола-чарняўскі-змайстравалі-сані
• мікола-чарняўскі/мікола-чарняўскі-вясёлка-над-полем