Вокны сляпыя твае
Зораць мне ўслед,
Вочапы жураўлёў
Счакаліся цёплых рук.
Смутна гаворыць з табой
Вецер – гугнявы дзед.
Мёртвую цемру тваю
Чорны цікуе крук.

Важка, маркотна мне
Бачыць: сышло жыццё,
Кінуўшы на ўспамін
Шэрыя сцены жытла.
Кліча жывых, заве
Сцюжных вятроў выццё.
Колькі з выгнання душ
Памяць сюды звяла?!

Мёртвай, пустой зямлёй
Я не адзін іду.
Змучаныя тугой,
Ходзяць вяскоўцы ўсе.
Колькі збалелых душ
Чуе тваю бяду,
Колькі стамлёных воч
Смутак яе нясе!

• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-бяссмертнік
• мікола-мятліцкі/творчасць-міколы-мятліцкага
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-усмешка-джаконды
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-яніха
• мікола-мятліцкі/мікола-мятліцкі-чаканне-сонца