Сярод лясоў наднёманскіх,
Густога сасняка
Жыла малая Верачка –
Дачушка лесніка.

Яна дружыла з дрэвамі,
З птушынаю сям'ёй,
Звярынай усялякаю
І з ягадай лясной.

Ды вось аднойчы восенню
Лес, чуе, не пяе.
І стала ёй нявесела,
Сум агарнуў яе.

Шкада ёй ападаючых
Лістоў і матылькоў,
Шкада ёй адлятаючых
У вырай журавоў.

І вось пацешыць Верачку
Жучкі прыбеглі спрытныя,
Камарыкі гуллівыя,
Мурашкі працавітыя.

Гудуць, звіняць і раяцца
З світання да начы,
Не знаюць, як гаротніцы
Ў бядзе дапамагчы.

Прыбеглі зайцы шэрыя,
Вавёрачкі гуллівыя,
Бабры, лісіцы, вожыкі,
Казулі палахлівыя.

Паселі кругам, раяцца
З світання да начы,
Не ведаюць, як Верачцы
Ў бядзе дапамагчы.

Усёй сям'ёй з'явіліся
Цецерукі стракатыя,
Глушцы, вароны з совамі
Ды з дзятламі насатымі.

Сядзяць на дрэвах, раяцца
З світання да начы,
Не ведаюць, як Верачцы
Ў бядзе дапамагчы.

Пачуў пра гэта павучок.
Пытае: – Што за гул?
Мо я, сябры-таварышы,
Як-небудзь памагу? –

– Ну, дзе табе! Маўчаў бы лепш
Ты ў засені лістка, –
Гавораць і смяюцца ўсе
З малога павучка.

І ён па павуціначцы
Пакрыўджаны палез
Дамоў, пад ліст арэхавы,
У хмызнякі, у лес.

А як настала ночанька,
Серп месяца заззяў,
Ён павуціну тонкую
Хутчэй снаваць пачаў.

Ад кусціка да кусціка,
Між лапак і галін,
Ад елкі да сасоначкі,
Ад неба да зямлі.

А потым зоры ясныя
З краплістаю расой
Павесіў ён званочкамі
На павуцінцы той.

Калі ж прачнулася зара
І ветрык прыляцеў,
Лес залатымі струнамі,
Ажыўшы, зазвінеў.

На звон устала Верачка.
Сцяжынаю лясной
Ідзе яна і дзівіцца,
Што лес спявае з ёй.

Кране рукой рабіны куст –
Звон чуецца рабінавы,
Кране яна каліны куст –
Звон чуецца калінавы.

А сонца струны павучка
Кране празрыстым променем,
Заслухаешся, як гудуць
Лясы-бары над Нёманам.

• максім-танк
• максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка
• максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка
• максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян
• максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка