Святло касмічным пылам
рассыпалася ў зале.
Ты рукі апусціла
на клавішы раяля.

Ты нам запела сагу,
што тоіць дно марское,
пра мужнасць і адвагу
загінуўшых герояў.

Як чайкі ў буру, пальцы
на клавішах-ільдзінах
то прабавалі ўзняцца,
то падалі ў глыбіны.

І галасілі гукі,
пакуль ім у тумане
не працягнула рукі,
як промені світання.

Як промені, якімі
ты азарыла мора,
шукаючы любімых,
адплыўшых у прасторы.

Ты клікала іх чула,
аж з рокатам прыліва,
з марскога дна пачула:
– Мы ля гармат, мы жывы.

• максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка
• максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян
• максім-танк
• максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка
• максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка