Я ведаў, што ты – бліскавіца,
Што хмары рассекла;
Я ведаў, што ты – вызваленне
З няволі і пекла,

Вясновая кветка,
Што камень прабіла магільны,
Разведчыка след
На дарозе крамністай і пыльнай;

Я ведаў, што ты – пацалунак,
Ты – дружба і радасць,
Ты – чорствага хлеба скарынка
I сок вінаграда.

А ты аказалася большым:
Ты – кроў, што пульсуе па жылах,
Ты – сонца, якое
Прасторы святлом азарыла,

І без чаго, як без маці
Або без радзімы,
Ні нараджацца, ні жыць
На зямлі немагчыма!

1955

• максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян
• максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка
• максім-танк
• максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка
• максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка