Зацягнула далі
Дыму чорным крэпам,
Два арлы арлуюць
Над шырокім стэпам.

Першы арол чорны.
Чорны – смерць салдата,
Што ляжыць, паранен,
На траве прымятай.

А другі – ўвесь белы,
Белы, яснакрылы –
Вернае каханне
Заручонай, мілай.

Цішыня. І травы
Нат не шалахнуцца.
Толькі чуць, як птахі
За салдата б’юцца.

А ён сам – без сілы
І прыўстаць не можа,
Глядзіць толькі ў неба:
Хто там пераможа?

1961

• максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка
• максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка
• максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян
• максім-танк
• максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка