Над палямі хістаўся пашчэрблены месяц.
Вецер дзьмуў, і шумеў па-над Нёманам бор.
Восень вецце сухое зграбла і на ўзлессі
Падпаліла пагрэцца начлежны касцёр.

Падпаліла касцёр, прылягла у тумане,
Ды кароткім быў гэты пад зорамі сон:
Крык трывожны птушыны збудзіў яе рана,
Па зямлі ад кастра разліваўся агонь.

Загарэліся гнёзды, і іскры пажару
Пачала яна з птушкамі, з ветрам гасіць.
Толькі полымя ўжо разлілося ў імшарах,
Па лясах і палях, па курганах брусніц.

І па сённяшні дзень восень жару не можа
Пагасіць на зямлі, ходзе з краю у край,
Заліваючы ліўнямі ў полі бярозы
І цалуючы кожны рабінавы гай.

• максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка
• максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян
• максім-танк
• максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка
• максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка