Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Лідзія Арабей — Мікіткаў сон
&keywords = мікітка, кветачка, хлопчыкі, спаць, зямлі, жывая, вады, вада, двары, мама, дадому, аблівацца
&abstract = Чытаць апавяданне Лідзіі Арабей "Мікіткаў сон"
&iftrue = True
~~

====== Лідзія Арабей — Мікіткаў сон ======
На вуліцы было надта горача. Мікітка скінуў і кашулю, і майку, і нават штонікі, застаўся ў адных трусіках і сандалях, але ўсё роўна не было рады ад гарачыні. Сонца пякло, апальваючы скуру, награваючы сцены дамоў, б’ючы ў шыбы і адсвечваючы ад іх новымі гарачымі промнямі. Было так млосна, што не хацелася гуляць ні ў якія гульні, і хлопчыкі ў двары сядзелі як асалавелыя.\\
I раптам Косцік, які заўсёды быў здатны на выдумкі, зірнуў на ўсіх павесялела і крыкнуў:\\
– Давайце аблівацца вадою!\\
З хлопчыкаў уміг зляцела млявасць, усе ажылі, ускочылі з лаўкі і пабеглі дахаты, па бутэлькі.\\
Бутэлькі гэтыя былі не шкляныя, а такія, што іх можна было сціскаць рукамі, як гумавыя. У іх налівалі ваду, у корках рабілі дзірачку – і бутэлька-палівачка гатова. Дзеці не раз забаўляліся такім абліваннем, і цяпер, у гарачыню, хіба можна было прыдумаць забаву весялейшую!\\
Скора хлопчыкі бегалі па двары з тымі бутэлькамі і аблівалі адзін аднаго. Халодная вада струменем біла ў разгарачанае цела і паўзла, казычучы бок, спіну, да самых трусікаў. I скора хлопчыкі былі мокрыя з ног да галавы.\\
Больш не было горача, халодная вада асвяжала, і хлопчыкі абліваліся б, мусіць, да вечара, каб кожнага з дому не паклікалі абедаць.\\
Прыбег дадому і Мікітка. Бабка аж рукамі пляснула, убачыўшы такога мокрага ўнука, пачала яго выціраць, потым пакарміла і загадала:\\
– Спаць! Пасля абеду – ціхі час!\\
Прывык Мікітка бабку слухацца. Спаць дык спаць. Лёг у свой ложак і ўміг заснуў.\\
I прыснілася яму, што бегаюць яны з хлопчыкамі па двары і вадою з бутэлек абліваюцца. I так ім весела, так хораша! I раптам – галасок, тоненькі, кволы. Не то скарга, не то песенька:

Не магу я з дзеткамі забаўляцца\\
I вадой з бутэлечкі аблівацца.\\
Прырасла я ножкаю да зямлі,\\
Хоць бы ты, Мікітка, мяне паліў...

\\
Азірнуўся Мікітка ў сне і бачыць – кветачка, што расла ў іх агародчыку пад акном, апусціла галоўку, абвяла лісточкамі, сагнулася сцяблінкаю ледзь не да зямлі і плача, але плача без слёз. На слёзы вада патрэбна, а кветачка ні кроплі вады не мае, усю высушыла пякучае сонца.\\
I цікава ў сне Мікітку: няўжо кветачка ўмее спяваць, гаварыць? Хіба яна жывая?\\
А калі прачнуўся, адразу ў двор і пад акно, туды, дзе і праўда расла кветачка. Глядзіць – ну і дзіва! Зусім як у сне – абвяла кветачка, галоўку апусціла, лісточкі вісяць, толькі нічога не гаворыць кветачка, не спявае сваёй песенькі, маўчыць. А Мікітка ж помніць тую песеньку слова ў слова:

Не магу я з дзеткамі забаўляцца\\
I вадой з бутэлечкі аблівацца.\\
Прырасла я ножкаю да зямлі,\\
Хоць бы ты, Мікітка, мяне паліў...

\\
Пабег Мікітка дадому, набраў поўную бутэльку вады і назад у двор. Нахіліўся да кветачкі і пачаў струменьчыкам ліць ваду пад яе ножку.\\
Кветачка прагна піла і ўсё ніяк не магла здаволіцца. Мікітка пабег дадому, каб набраць яшчэ вады.\\
Калі з бутэлькай вярнуўся назад, то ўбачыў цуд. Сцяблінка выпрасталася, лісточкі падняліся ўгору, а вясёленькая кветачка глядзела на Мікітку і ўсміхалася. Так, так, усміхалася!\\
А тут мама з работы ідзе, прысела каля Мікіткі паглядзець – на што ён дзівіцца. Мікітка ў яе і пытаецца:\\
– Мама, а хіба кветачка жывая?\\
– Канечне, жывая, – адказала мама.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-новы-сшытак]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-мама]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-маё-і-тваё]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-зернетка-і-вецер]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-добрая-фея]]