Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Лідзія Арабей — Добрая фея
&keywords = хлопчык, двары, дзяўчынка, хлопчыкі, віця, валя, ногі, пад’езда, сядзеў, вочы, хворыя, хадзіць, ідзі
&abstract = Чытаць апавяданне Лідзіі Арабей "Добрая фея"
&iftrue = True
~~

====== Лідзія Арабей — Добрая фея ======
Свяціла сонейка, зелянела трава, клёнікі толькі што павыкідалі свае клейкія лісточкі. I весела забаўляліся ў двары хлопчыкі. Яны бегалі навыперадкі, гулялі ў хованкі, гушкаліся на арэлях. З імі бегаў, залівіста гаўкаў руды віславухі сабачка, ён не баяўся, што яго пакрыўдзяць альбо прагоняць, бо ведаў – ён з гэтай самай кампаніі і дзеці яго любяць.\\
А яшчэ адзін хлопчык сядзеў у крэсле каля пад’езда і сумна пазіраў на дзяцей. Ён зайздросціў не толькі гэтым хлопчыкам, але і рудому сабачку, які так спрытна скакаў на сваіх кароценькіх лапках. Гэтаму хлопчыку таксама хацелася пабегаць, пагуляць са сваімі равеснікамі, але ён не мог бегаць, ён не мог нават хадзіць, бо ў яго былі хворыя ногі.\\
Маці раніцой выносіла на двор крэсла, потым выносіла на руках сына, і ён падоўгу сядзеў, пазіраючы на белыя воблакі, што плылі ў блакітным небе, глядзеў, як калыхаў вецер кляновыя лісточкі. А найбольш паглядаў на дзяцей, слухаў іх звонкія галасы.\\
Ён быў бы вельмі ўдзячны, калі б хто-небудзь падышоў да яго, пагаварыў з ім. Не могучы бегаць, гуляць у двары, хлопчык шмат чытаў і ведаў многа казак, розных цікавых гісторый, ён мог бы расказаць іх дзецям. Але тыя не падыходзілі да яго, рабілі выгляд, быццам яго наогул няма ў двары, каля пад’езда. I вочы ў хлопчыка былі заўсёды сумныя, а твар не ведаў усмешкі.\\
Аднойчы ў двары з’явілася дзяўчынка. У яе былі светлыя кучаравыя, як у анёла на паштоўцы, валасы, вялікія сінія вочы і тонкая шыйка. Хлопчыкі заўважылі яе, і яна ім спадабалася.\\
– Ідзі да нас гуляць! – паклікаў адзін.\\
– Мы прымаем і дзяўчынак, – сказаў другі.\\
Але дзяўчынка не пайшла да іх. Яна спынілася каля хлопчыка, які моўчкі сядзеў у крэсле.\\
– Як цябе зваць? – спытала яна.\\
– Віця, – адказаў хлопчык.\\
– А мяне Валя. Скажы, чаму ты не гуляеш з дзецьмі?\\
– У мяне ногі хворыя, я не ўмею хадзіць.\\
– А з кім ты сябруеш? – спытала дзяўчынка.\\
– Я ні з кім не сябрую, – апусціў вочы хлопчык. – Са мною ніхто не хоча сябраваць.\\
– Я буду з табою сябраваць.\\
– Праўда? – узрадаваўся Віця і радасна ўсміхнуўся.\\
Дзяўчынка таксама ўсміхнулася свайму новаму сябру і раптам сказала:\\
– Я думаю, не такія ўжо хворыя твае ногі, і калі ты вельмі захочаш, то зможаш пачаць хадзіць.\\
– Не, – уздыхнуў Віця. – Я спрабаваў... Не ўмею...\\
– А я табе дапамагу, – сказала Валя. – Дай руку!\\
Віця падаў руку дзяўчынцы, і здарыўся цуд. Хлопчык стаў на ногі! Ён стаяў не вельмі цвёрда, але стаяў!\\
– Вось бачыш, – сказала Валя, – ты ўжо ўмееш стаяць. А цяпер ідзі са мною... Ідзі!.. Не бойся!..\\
Хлопчык зрабіў адзін крок, другі.\\
Дзеці, якія гулялі ў двары, сабраліся каля пад’езда і глядзелі на ўсё гэта, як на дзіва. Нават руды сабачка прыбег з імі і таксама, быццам нешта разумеючы, з цікавасцю глядзеў на Віцю.\\
Адзін хлопчык кінуўся ў пад’езд, да Віцевай мамы.\\
– Цёця, цёця, – закрычаў ён. – Ваш Віцька ходзіць!\\
Віцева мама выбегла на двор і, не верачы сваім вачам, глядзела на сына, які, трымаючыся за Валіну руку, рабіў першыя нясмелыя крокі.\\
– Ты чараўніца? – пыталіся ў Валі хлопчыкі. – Ты – добрая фея?\\
– Не, – адказала Валя. – Я звычайная дзяўчынка.\\
Хлопчыкі не ведалі, што добрае слова, шчырае слова сапраўды можа зрабіць цуд.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-мікіткаў-сон]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-мама]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-маё-і-тваё]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-зернетка-і-вецер]]
  * [[творы/лідзія-арабей/лідзія-арабей-новы-сшытак]]