Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:леся-украінка:жыццё-і-творчасць-лесі-украінкі [2025/08/23 15:48] – vedybeadmin
+++ творы:леся-украінка:жыццё-і-творчасць-лесі-украінкі [2025/08/23 15:53] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Жыццё і творчасць Лесі Украінкі ======
-Літаратура нашых паўднёвых суседзяў-украінцаў зрабіла велізарны крок наперад у канцы ХІХ – пачатку ХХ ст. ці не ў першую чаргу дзякуючы багатай і разнастайнай творчасці Лесі Украінкі (сапраўдныя імя і прозвішча – Ларыса Косач-Квітка; 1871-1913). У сям’і будучай пісьменніцы панаваў дух сапраўднай украінскасці: яе бацька, Пятро Касач, паходзіў са старой казацкай старшызны, а маці, Алена Пчылка, была адукаванай па-еўрапейску пісьменніцай і дзяячкай украінскага адраджэння. У сваю чаргу, адным з яе дзядзькоў і сапраўдным духоўным настаўнікам з’яўляўся знакаміты ўкраінскі мысляр, публіцыст і сацыёлаг Міхайла Драгаманаў (1841-1895). Галоўнай заслугай Лесі Украінкі ў фармаванні культурнага коду сучаснай украінскай нацыі стала тое, што яна як бы дабудоўвала да роднай культуры вышэйшы паверх – так, каб уся культура ўспрымалася не толькі нейкай адной часткай народа, а ўспрымалася ўсімі ўкраінцамі як свая. Леся Украінка пісала так, быццам на той час Украіна ўжо была сучаснай еўрапейскай дзяржавай, у якой ёсць свая інтэлігенцыя, выхаваная ў сваіх, украінскіх, універсітэтах. На мяжы стагоддзяў яна звярталася да ўніверсальных, "вандроўных" сюжэтаў сусветнай літаратуры, ствараючы якасна новае асяроддзе ўкраінскіх творцаў. Выключнае значэнне творчасці Лесі Украінкі палягае ў тым, што яна ўзбагаціла ўкраінскую літаратуру новымі тэмамі і матывамі. Як паэтэса яна дасканала валодала [[slounik>чатырохрадкоўе-катрэн|катрэнамі]] і [[slounik>актава|актавамі]], пісала выдатныя санеты. У яе творах прысутныя арыгінальныя страфічныя структуры: яна свабодна выкарыстоўвала [[slounik>гекзаметр|гекзаметры]], [[slounik>свабодны-верш-верлібр|верлібр]], пяцістопны ямб.\\
+Літаратура нашых паўднёвых суседзяў-украінцаў зрабіла велізарны крок наперад у канцы ХІХ – пачатку ХХ ст. ці не ў першую чаргу дзякуючы багатай і разнастайнай творчасці Лесі Украінкі (сапраўдныя імя і прозвішча – Ларыса Косач-Квітка; 1871-1913). У сям’і будучай пісьменніцы панаваў дух сапраўднай украінскасці: яе бацька, Пятро Касач, паходзіў са старой казацкай старшызны, а маці, Алена Пчылка, была адукаванай па-еўрапейску пісьменніцай і дзяячкай украінскага адраджэння. У сваю чаргу, адным з яе дзядзькоў і сапраўдным духоўным настаўнікам з’яўляўся знакаміты ўкраінскі мысляр, публіцыст і сацыёлаг Міхайла Драгаманаў (1841-1895). Галоўнай заслугай Лесі Украінкі ў фармаванні культурнага коду сучаснай украінскай нацыі стала тое, што яна як бы дабудоўвала да роднай культуры вышэйшы паверх – так, каб уся культура ўспрымалася не толькі нейкай адной часткай народа, а ўспрымалася ўсімі ўкраінцамі як свая. Леся Украінка пісала так, быццам на той час Украіна ўжо была сучаснай еўрапейскай дзяржавай, у якой ёсць свая інтэлігенцыя, выхаваная ў сваіх, украінскіх, універсітэтах. На мяжы стагоддзяў яна звярталася да ўніверсальных, "вандроўных" сюжэтаў сусветнай літаратуры, ствараючы якасна новае асяроддзе ўкраінскіх творцаў. Выключнае значэнне творчасці Лесі Украінкі палягае ў тым, што яна ўзбагаціла ўкраінскую літаратуру новымі тэмамі і матывамі. Як паэтэса яна дасканала валодала [[слоўнік/чатырохрадкоўе-катрэн|катрэнамі]] і [[слоўнік/актава|актавамі]], пісала выдатныя санеты. У яе творах прысутныя арыгінальныя страфічныя структуры: яна свабодна выкарыстоўвала [[слоўнік/гекзаметр|гекзаметры]], [[слоўнік/свабодны-верш-верлібр|верлібр]], пяцістопны ямб.\\
 Пісаць вершы Леся Украінка пачала надзвычай рана, дзевяцігадовай дзяўчынкай (верш "Надзея", 1880). Першыя яе публікацыі з’явіліся ў львоўскім часопісе "Зоря" ў 1884 г. Далейшаму развіццю Лесі Украінкі як паэтэсы паспрыяў пераезд яе сям’і ў Кіеў, дзе яна адлучылася да літаратурнага гуртка "Пляяда". Першы яе ўласны паэтычны зборнік "На крылах песень" выйшаў з друку ў Львове ў 1893 г.; тамсама з’явіўся і наступны зборнік, "Думы і мроі" (1899); у сваю чаргу, трэцяя кніга паэзіі, "Водгулле" (1902) убачыла свет у Чарнаўцах.\\
 У другой палове 1890-х гадоў Леся Украінка пачынае пісаць таксама [[творы/леся-украінка/драматычныя-творы-лесі-украінкі|драматычныя творы]]. Першая яе драма «Блакітная ружа» (1896) з жыцця украінскай інтэлігенцыі пашырае абсягі тэматыкі тагачаснай украінскай драматургіі, да тае пары прывязанай да сялянскага жыцця. У філасофскім плане гэтая п’еса набліжаецца да ранніх сімвалістычных п’ес нямецкага драматурга Герхарта Гаўптмана, паказваючы не толькі вар’яцтва як форму свабоды, але і пэўнае неўсвядомленае імкненне да цялеснага. Падобныя матывы не раз з’яўляюцца і ў вершах яе першых зборнікаў, да якіх належаць, напрыклад: "Contra spem spero", "Сяброўцы на ўспамін", "Грэшніца", "Slavus – Sclavus", "Fiat nox", "Эпілог" і інш. Праблема дасягнення свабоды набывае ў гэтых творах самыя розныя адценні: гэта лірыка прагнення і прыхаванага трыумфу, я яе гераіня – жанчына-рыцар, якой не чужая адметная пачуццёвасць.\\