Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:ларыса-геніюш:творчасць-ларысы-геніюш [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ творы:ларыса-геніюш:творчасць-ларысы-геніюш [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Творчасць Ларысы Геніюш ======
-Мужны талент, нескароны дух — гэта самае першае, што ўзнікае ў свядомасці, калі думаеш пра асобу Ларысы Геніюш. У ёй, гэтай беларускай жанчыне, месцілася вялікае і палымянае сэрца патрыёткі, жыла душа паэта-лірыка. Яе імя ў нашай літаратуры займае годнае і пачэснае месца сярод такіх жанчын, як [[творы/цётка-алаіза-пашкевіч/цётка-алаіза-пашкевіч|Алаіза Пашкевіч (Цётка)]], К. Буйло, [[litpers>наталля-арсеннева|Наталля Арсеннева]], а патрыятычны дух і высокі грамадзянскі гарт яе слова роднасныя ідэйным перакананням [[litpers>янка-купала-коратка|Янкі Купалы]], [[творы/максім-багдановіч/творчасць-максіма-багдановіча|Максіма Багдановіча]], [[litpers>алесь-гарун|Алеся Гаруна]], [[litpers>уладзімір-дубоўка|Уладзіміра Дубоўкі]], [[litpers>уладзімір-жылка|Уладзіміра Жылкі]]...\\
+Мужны талент, нескароны дух — гэта самае першае, што ўзнікае ў свядомасці, калі думаеш пра асобу Ларысы Геніюш. У ёй, гэтай беларускай жанчыне, месцілася вялікае і палымянае сэрца патрыёткі, жыла душа паэта-лірыка. Яе імя ў нашай літаратуры займае годнае і пачэснае месца сярод такіх жанчын, як [[творы/цётка-алаіза-пашкевіч/цётка-алаіза-пашкевіч|Алаіза Пашкевіч (Цётка)]], К. Буйло, [[постаці/наталля-арсеннева|Наталля Арсеннева]], а патрыятычны дух і высокі грамадзянскі гарт яе слова роднасныя ідэйным перакананням [[постаці/янка-купала-коратка|Янкі Купалы]], [[творы/максім-багдановіч/творчасць-максіма-багдановіча|Максіма Багдановіча]], [[постаці/алесь-гарун|Алеся Гаруна]], [[постаці/уладзімір-дубоўка|Уладзіміра Дубоўкі]], [[постаці/уладзімір-жылка|Уладзіміра Жылкі]]...\\
 Ларыса Геніюш — прапаведніца беларускай адраджэнскай ідэі, сапраўдная заступніца Бацькаўшчыны і яе вялікая пакутніца. Узышоўшы на сталінскую Галгофу і спазнаўшы напоўніцу боль фізічнага і духоўнага ўкрыжавання, паэтка цудам ацалела, вярнулася да жыцця і — у гэтым выявіўся сапраўдны гуманізм яе асобы — не выбухнула гневам і нянавісцю да свайго народа, не ўсумнілася ў вечных каштоўнасцях быцця. Ларыса Геніюш, як і славутая Рагнеда, вытрымала здзекі, садызм, не здрадзіла духоўным святыням, не пайшла на кампраміс з сумленнем і не выраклася пачуцця годнасці, свабоды, незалежнасці.\\
 У вобразнай сістэме яе паэзіі цэнтральнае месца належыць вобразу Беларусі. Радзіма для паэткі — адзіны і галоўны сэнс быцця, гэта рай яе душы, радасць і надзея, слёзы і пакуты: "Беларусь мая, %%//%% мой алтар" ("Маці мая сялянская..."). Патрыятычнае слова Ларысы Геніюш аплочана лёсам, трымаецца на ўнутраным вопыце зведанага і перажытага, ёй чужыя штучная дэкларацыйнасць і абстрактнае, безадноснае красамоўства. Беларусь для паэткі — гэта мінулае, традыцыі бацькоўскай зямлі, усё тое дарагое, роднае, з чым чалавек і народ духоўна багатыя і трывучыя. Прачулая паэтызацыя роднага свету, "адвечнай беларускай стыхіі" гучыць у паэме "Куфар", вершах [[творы/ларыса-геніюш/ларыса-геніюш-вясковы-дом|"Вясковы дом"]], "Гудзевічы", "Мая крыніца" і інш. Разам з тым любоў да Бацькаўшчыны ў паэзіі Ларысы Геніюш — дзейсная, самаахвярная, самазабыўная: "...як жыць — дык жыць для Беларусі. %%//%% А без яе — зусім не жыць" ("Адзінай мэты не зракуся..."). Беларусь для паэткі — найвялікшы жыццёвы скарб, з вобразам у сэрцы "наймілейшай Краіны", з ідэяй адданасці "Роднаму Краю" яна прайшла праз суровыя выпрабаванні часу.\\
@@ Радок 43: / Радок 43: @@
 \\
-Прайшоўшы праз катаванні і лагеры, Ларыса Геніюш не прымала рознага роду фальш, крывадушнасць, хлусню, верыла ў выратавальную моц праўды: "А праўда ўсё ж жыве і пераможа! %%//%% Мы вам не слугаў племя — мы народ!" ("Мы — народ"). Голас праўды нявольніцы ГУЛАГа ў нашы дні працягвае гучаць як суровае абвінавачванне сталінізму. З радасцю і ў той жа час з невыказнаю маркотай бяру ў рукі зборнік "Ад родных ніў", факсімільнае выданне, якое выйшла ў 1995 годзе дзякуючы намаганням С. Чыгрына і М. Скоблы. Адгортваю старонку за старонкай, чытаю і, здаецца, адчуваю, як паэтка мне, усім нам кажа суцешліва, падбадзёрвае: "Ня сумуйце, дзяцюкі, па долі, %%//%% ня хіліце гордай галавы...". Гаворыць цвёрда, уздымна, упэўнена, з невынішчальнай беларускай верай у тое, што сустрэнем "волі жаданай світанне" "ўсёй дружнай, вялікай, Крывіцкай Сям'ёй". За савецкім часам палохаліся слова-азначэння "крывіцкі", таму яно не патрапляла ў друк. Баяліся і згадкі пра Пагоню... Тую літоўска-крывіцкую Пагоню, якая была гістарычнай святыняй для Максіма Багдановіча, [[litpers>вацлаў-ластоўскі|Вацлава Ластоўскага]], Н. Арсенневай, Ларысы Геніюш...\\
+Прайшоўшы праз катаванні і лагеры, Ларыса Геніюш не прымала рознага роду фальш, крывадушнасць, хлусню, верыла ў выратавальную моц праўды: "А праўда ўсё ж жыве і пераможа! %%//%% Мы вам не слугаў племя — мы народ!" ("Мы — народ"). Голас праўды нявольніцы ГУЛАГа ў нашы дні працягвае гучаць як суровае абвінавачванне сталінізму. З радасцю і ў той жа час з невыказнаю маркотай бяру ў рукі зборнік "Ад родных ніў", факсімільнае выданне, якое выйшла ў 1995 годзе дзякуючы намаганням С. Чыгрына і М. Скоблы. Адгортваю старонку за старонкай, чытаю і, здаецца, адчуваю, як паэтка мне, усім нам кажа суцешліва, падбадзёрвае: "Ня сумуйце, дзяцюкі, па долі, %%//%% ня хіліце гордай галавы...". Гаворыць цвёрда, уздымна, упэўнена, з невынішчальнай беларускай верай у тое, што сустрэнем "волі жаданай світанне" "ўсёй дружнай, вялікай, Крывіцкай Сям'ёй". За савецкім часам палохаліся слова-азначэння "крывіцкі", таму яно не патрапляла ў друк. Баяліся і згадкі пра Пагоню... Тую літоўска-крывіцкую Пагоню, якая была гістарычнай святыняй для Максіма Багдановіча, [[постаці/вацлаў-ластоўскі|Вацлава Ластоўскага]], Н. Арсенневай, Ларысы Геніюш...\\
 Ларыса Геніюш — пяснярка Беларусі, змагарка за свой "край Крывічоў". Яна назаўсёды застанецца сімвалам свабодалюбнасці і нязломнасці беларускага духу.