Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:кузьма-чорны:кузьма-чорны-вялікі-дзень [2025/08/23 15:43] – vedybeadmin
+++ творы:кузьма-чорны:кузьма-чорны-вялікі-дзень [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 12: / Радок 12: @@
 «Усеабдымная чалавечая асоба», чалавек, які меў «вялікую душу, што змяшчала ў сабе ўвесь свет — і радасць, і смутак усіх людзей, дзе б яны ні жылі», такімі бачацца Чорнаму яго героі, «ціхія сумленнікі» Максім Астаповіч, Кірыла і Уладзімір Вялічкі, Антон Цвірка, Марына Астаповіч. Душэўная мяккасць, нейкая прыродная далікатнасць у адносінах да іншых, ціхая, непаказная чалавечнасць гэтых герояў у гады вайны раптам перараслі ў палкую нянавісць да двухногага звера, што прыйшоў на іх родную зямлю. Ціхі чалавек, паводле слоў Чорнага, які «займаў у жыцці малое месца», стаў народным мсціўцам.\\
 Поўная супрацьлегласць гэтым героям — Гальвасы, Блецькі, Тоўхарт. Халодны разлік, бяздушны эгаізм, страсць да нажывы, пагарда да людзей — атмасфера, у якой спее злачынства. Менавіта ў гэтай атмасферы выхоўваўся сын Ксавэра Блецькі — Адам. Вынік самы трагічны — Адам забівае роднага брата і ўласную маці. З вясковага франта і хулігана ён шпарка ператвараецца ў братазабойцу, Каіна, якога Бог асудзіў на выгнанне з роднай зямлі. Пасля ўсяго гэтага няма ўжо здзіўлення, што такі чалавек лёгка ўспрымае «фашысцкі сімвал веры», «новыя прынцыпы», якія прапаведуе тэарэтык нацызму Тоўхарт. Нянавісць, адмаўленне ўсялякіх маральных прынцыпаў, прэтэнзіі на «звышчалавека», імкненне «паставіць жалезны п'едэстал над усім светам» — вось новае «евангелле» гэтых нелюдзей.\\
-У вайну Адам Блецька з братазабойцы ператвараецца ў карніка, звычайнага выканаўцу чужых чалавеканенавісніцкіх планаў. Той, хто ў свой час прэтэндаваў на асаблівае месца сярод людзей, раптам становіцца сам рабом, цалкам залежным ад таго, што скажа ці загадае яму яго новы гаспадар Генрых Тоўхарт. Тоўхарт выкладае «філасофію» нямецкага нацызму, і ў яго маналогу выказаны асноўныя пастулаты «новай рэлігіі»: «няма нічога ні высокага, ні нізкага. Ёсць дзеянне, і больш нічога»; «Сутнасць усяго ў тым, што кожны імкнецца як-небудзь і чым-небудзь стаць вышэй за іншых»; «Што мне да таго, што хто думае пра мяне»; «Панаваць можна толькі над тым, каго ненавідзіш». Прага вялікіх і малых «тоўхартаў» усталяваць у свеце «новыя прынцыпы», «новую меру дабра і зла, справядлівасці і шальмоўства» выклікае магутнае супрацьдзеянне ў абліччы мільёнаў людзей, якія вераць у іншыя ісціны, што ўмацаваліся ў свеце з часоў старажытнай Грэцыі, з вякоў хрысціянства, з эпохі еўрапейскага Адраджэння. [[litpers>кузьма-чорны|Кузьма Чорны]], які глыбока разважаў над феноменам фашызму, убачыў глебу, на якой ён узнікаў, а гэта былі варожасць, нянавісць, эгаізм, бесчалавечнасць. Алошнія сцэны рамана малююць вобраз Максіма Астаповіча на фоне велізарнага пажару, у якім гараць яго аднавяскоўцы. З агню ён выносіць унучку Настачку — вобраз глыбока сімвалічны, у якім Чорны ўгадаў вельмі многае з таго, што стала явай у наш час.
+У вайну Адам Блецька з братазабойцы ператвараецца ў карніка, звычайнага выканаўцу чужых чалавеканенавісніцкіх планаў. Той, хто ў свой час прэтэндаваў на асаблівае месца сярод людзей, раптам становіцца сам рабом, цалкам залежным ад таго, што скажа ці загадае яму яго новы гаспадар Генрых Тоўхарт. Тоўхарт выкладае «філасофію» нямецкага нацызму, і ў яго маналогу выказаны асноўныя пастулаты «новай рэлігіі»: «няма нічога ні высокага, ні нізкага. Ёсць дзеянне, і больш нічога»; «Сутнасць усяго ў тым, што кожны імкнецца як-небудзь і чым-небудзь стаць вышэй за іншых»; «Што мне да таго, што хто думае пра мяне»; «Панаваць можна толькі над тым, каго ненавідзіш». Прага вялікіх і малых «тоўхартаў» усталяваць у свеце «новыя прынцыпы», «новую меру дабра і зла, справядлівасці і шальмоўства» выклікае магутнае супрацьдзеянне ў абліччы мільёнаў людзей, якія вераць у іншыя ісціны, што ўмацаваліся ў свеце з часоў старажытнай Грэцыі, з вякоў хрысціянства, з эпохі еўрапейскага Адраджэння. [[постаці/кузьма-чорны|Кузьма Чорны]], які глыбока разважаў над феноменам фашызму, убачыў глебу, на якой ён узнікаў, а гэта былі варожасць, нянавісць, эгаізм, бесчалавечнасць. Алошнія сцэны рамана малююць вобраз Максіма Астаповіча на фоне велізарнага пажару, у якім гараць яго аднавяскоўцы. З агню ён выносіць унучку Настачку — вобраз глыбока сімвалічны, у якім Чорны ўгадаў вельмі многае з таго, што стала явай у наш час.