Свет стракаціцца і пярэсціцца.
Вецер мне пазычае крыл.
Эх! Хутчэй гаям напярэсцігі –
Не заманіць тады і Крым…

Беларускія, прынямонскія,
Светлалістыя паясы!
Даражэй вы за ўсе прыморскія,
Аблагоджаныя лясы.

Між бяроз захмялею здзіўлена.
Абрашуся у верасах.
Старана ты мая радзінная,
У птушыных уся галасах!

Ля Тур’і ці ля ціхай Ясельды –
Салаўёў не злічыць вакол.
З пераспелага сонца – ягады
На зялёны апалі дол…

Верасовачка!
Чабаровачка!
Дарагая зямля навек!
Ты для сэрца заўжды – гаёвачка,
Ва ўспамінах маіх – жытнёвачка,
Ад самоты ж – радовішча лек.

У стасунках з табой – карані мае.
Сок крыніц піць – за гонар мне.
Чарамшынай світай, радзімая,
Дней!

Крыніца: Бацька наш Нёман: Вершы, апавяданні, нарысы, эсэ: Для ст. шк. узросту / Уклад. Я. І. Хвалей. – Мн.: Юнацтва, 2001, – 510 с.

• алесь-разанаў/алесь-разанаў-радзіма
• скарбы-нашай-радзімы
• алесь-бачыла/алесь-бачыла-радзіма-мая-дарагая
• ганарымся-бацькаўшчынай
• янка-купала/тэма-народнага-жыцця-і-любоў-да-радзімы-