Аслу раз выдалі мандат, –
Няйначай, памылкова.

(Такія і ў людзей памылкі – не наўда,

Але аб іх пасля размова).
Ад шчасця гэтага ў Асла
Аж галава кругом пайшла,
I вылецеў з яе апошні розум –

Як п’яны стаў Асёл, хоць быў цвярозым:
Такога ўраз задаў разумнік тону,
Такога шуму нарабіў, такога звону,
Што не спрачаліся жывёлы ані крышку

I палічылі ўсе Асла за шышку.

– Ну й розум! Вось дык галава! –

Не раз гучалі хвалы словы.
Другі дык ледзь не цалаваў

Капыцікі асловы.

А «галава» з мандатам у паўметра

Стаіць над яслямі ў хляве:
Ніводнай думкі ў галаве –

Жуе сабе авёс, псуе сабе паветра.

Пры гэтым бедныя жывёлы
I чхнуць баяцца без дазволу.
Адзін вось толькі Лыска,
Калі Асла пабачыць блізка,
Заўсёды брэша: «Гаў-гуў-гуў!
Цярпець я дурня не магу!»

Ды Лыска той сядзеў на ланцугу.

Бывае іншы раз і з нашым братам,
Што галаву заменьваюць мандатам,
Ды мы справаджваем такіх аслоў

Без лішніх слоў.

1925

• кандрат-крапіва/ідэйная-накіраванасць-камедыі-кандрата-к
• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-хто-смяецца-апошнім-анал
• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-махальнік-іваноў
• кандрат-крапіва
• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-байкапісец-ідэйная-накір