Не помню дзе,
Ў адной авечай чарадзе
Павадыром хадзіў казёл.
I нават мне пастух казаў,
Што быў той барадаты
Нішто сабе адміністратар.
Ды ў тым загана ўся казлова,
Што па-авечы ён – ні слова;
Ці не хацеў, ці мо не ўмеў,
Ці мо што іншае наўме
Трымаў стары,
А толькі факт – не гаварыў.
Дык гэта яшчэ мала,
Дый невялікая бяда –
Ён, кажуць, захацеў, брыда,
Каб з ім бляяла
Цалютка тая чарада
Няйначай Як па-казлячы.
Калі хто – бе, ён кажа – «Не!
Ляпей вучыся ад мяне,
I будзеш ты тагды бляяць На яць».
А хто не ўмеў бляяць так чыста,
Таго ён лаяў шавіністам.

Ці жыў казёл, ці мо ўжо здох,
Аб тым дазнацца я не мог.
А толькі вось чаго мне злосць:
Яшчэ казлы такія ёсць.


1925

• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-байкапісец-ідэйная-накір
• кандрат-крапіва/ідэйная-накіраванасць-камедыі-кандрата-к
• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-хто-смяецца-апошнім-анал
• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-махальнік-іваноў
• кандрат-крапіва