Яшчэ сярод гушчароў ляжаў закарэлы снег, яшчэ свежыя лужыны лёдам ценькім пакрыліся, але вясна жыватворная ўжо запанавала над вёскай. Цёпла грэла сонейка, і пачалі пукацца маладыя бярозкі. У першы раз пасля доўгай сцюдзёнай зімы выбраўся малады аратай на свой шнур.
Перажагнаўся, яшчэ раз агледзеў новыя нарогі і схінуўся над сахой.
Як роўныя доўгія струны ляглі адна за другой чорныя барозны… Запахла свежым тлустым чарназёмам…
Ралля мяккімі грудкамі сваімі заблішчала сярод крушняў, на абшырнай даліне.
Дзе-нідзе бялелі сярод раллі леташнія карэнні траў.
Апусціліся вароны з старога дуба і пачалі зважны агляд раллі.
З крыкам прывалюхалі гусі.
Ажыла ралля…
Заківаўся, зашаптаў высокі дуб… Закалацілася сэрца аратая, абхапіў ён мазолістымі рукамі сваімі абсмалены пень па мяжы, і неяк само вырвалася з грудзей яго:
– Зямелька, матка наша!
Ніжэй апусціўся ён і пацалаваў свежую зямлю.

• змітрок-бядуля/змітрок-бядуля-нібы-рупны-араты
• змітрок-бядуля
• змітрок-бядуля/змітрок-бядуля-на-каляды-к-сыну
• змітрок-бядуля/змітрок-бядуля-велікодныя-яйкі
• змітрок-бядуля/змітрок-бядуля-маці