Тады, сястрычка, успамяні
Усіх, хто з бою не вярнуўся,
Каб намі высненыя дні
Зноў паплылі над Беларуссю.

В. Таўлай

Я да цябе прыйшла здалёк…
Ты рады, брат мой? Я таксама.
Сюды, ў далёкі гарадок,
Нясу вітанне я ад мамы.

Матулю родную прабач:
Старая ўжо, самой не проста
Пад колаў стук, пад свой жа плач
Адлічваць шляху сотні вёрстаў.

Ты ў бронзе той жа, што ў жыцці:
Высокі, зграбны, твар прыгожы…
Як да цябе, аднак, зайсці? –
Твой двор абнесен агарожай…

Не на стале – на кургане
Кусты буйных духмяных кветак…
Хто пасадзіў іх? Піянер,
Дзяўчына, бабка ці падлетак?

Я слёзы выцерла, зірні:
Табою, брат мой, ганаруся,
Бо намі высненыя дні
Плывуць, звіняць над Беларуссю!

1956

• еўдакія-лось/еўдакія-лось-казка-пра-ласку
• еўдакія-лось/еўдакія-лось-маці
• еўдакія-лось/жыццёвы-і-творчы-шлях-еўдакіі-лось
• еўдакія-лось/еўдакія-лось-уцякач
• еўдакія-лось/еўдакія-лось-зайчык-выхваляйчык