У раніцы, у леце, у прыродзе
сядзела на бярозавай калодзе.
Вакол ад кветак, ад росаў бела.
Шчэ толькі сэрца істоту грэла.

Не варушыліся, драмалі цені
і людзі дасыпалі. Толькі пеўні
выводзілі свае чатыры ноты.
Нічога не азмрочвала пагоды
маёй натуры… Праўда, нейкі птах
гартанна прадвяшчаў абстрактны страх.
Прарэзаў неба, растварыўся ў соснах.
Снавала промні па тумановых кроснах
спрадвечная зямная ткалля –
сонца,
матаючы вясёлкавы сувой
на круглы шар зямны, як на навой,
маўкліва, засяроджана, бясконца.

Разгладжваю сівы сувой далонькай:
не скамячыць бы ў вечнасці далёкай,
каб ён нашчадкам не быў каляны.
Пакуль у вочы сонцу можна глянуць –
накласці на аснову свой уток –
сцяжыну палявую, слоў віток…

Крыніца: Бічэль-Загнетава Д. Даўняе сонца: Лірыка. – Мн: Маст. літ., 1987. – 398 с.

• данута-бічэль-загнетава/данута-бічэль-загнетава-роднае-слова
• данута-бічэль-загнетава/данута-бічэль-загнетава-цётка
• данута-бічэль-загнетава/данута-бічэль-загнетава-не-называй-мяне-
• данута-бічэль-загнетава/данута-бічэль-загнетава-фальклор
• данута-бічэль-загнетава/данута-бічэль-загнетава-бяроза