Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Георгій Марчук — Як Несцерка французаў перахітрыў
&keywords = несцерка, афіцэр, партызаны, французы, рыба, каня, рыбу, афіцэра, грэнадзёры, возера, ваду, бераг, вады
&abstract = Чытаць апавяданне Георгія Марчука "Як Несцерка французаў перахітрыў"
&iftrue = True
~~

====== Георгій Марчук — Як Несцерка французаў перахітрыў ======
Даўно тое было, так даўно, што самыя старыя дзяды ад сваіх дзядоў гэтай гісторыі не чулі. Быў час, калі пайшоў вялізным войскам на землі славянскія француз. А чаго яго ліха пагнала, на якую трасцу – дык просты французскі люд мо і цяпер не адкажа толкам.\\
Рушыў вораг на Маскву, а там, дзе нагой сваёй ступіў, пасеяў гора ды голад.\\
Пабралі сяляне вілы ды косы, пайшлі ў партызаны. А вораг лютуе. Усунецца на двор да селяніна, ажно пакуль апошнюю курыцу не забярэ, не супакоіцца. А найболей авёс адбіраў для сваіх коней. Прачулі партызаны ад сваіх дазорных, што сабралі французы ў вялізнай адрыне шмат пудоў аўса. Няведама, колькі вёрстаў праскакалі, падпаўзлі да той адрыны з аўсом. Толькі высунулі галовы, а французы як стрэляць з мноства пішчаляў. Пахаваліся партызаны ды хутчэй назад, у лес.\\
Сядзяць, думаюць, як той авёс у ворага адбіць. Два дні думалі. Коні тым часам зусім паслаблі. Выгнаць іх на пашу партызаны не рызыкуюць: яшчэ вораг угледзіць, а ў лесе вядома колькі тае травы, як у селяніна радасці ў галодную вясну. Сядзяць, мазгуюць.\\
Вызваўся памагчы Несцерка. Прачуў ён ад людзей, што галоўны афіцэр варты, якая адрыну з аўсом ахоўвала, надта ж рыбу любіць. Налавіў у лясным возеры Несцерка лінькоў, кінуў у кошык на траву і панёс да французаў. Доўга не таргаваўся, аддаў, лічы, за грош. Аж здзівіўся французскі афіцэр:\\
– Мерсі за такі далікатэс.\\
– Калі ўсё з’ясі, дык на тваё мерсі магу яшчэ прынесці. У нас такіх лінькоў нават каты не ядуць, – адказаў Несцерка.\\
– Як! – не паверыў француз.\\
– З далонь не рыба, па локаць не рыбіна, а на руку – гэта ў нас яда, – кажа Несцерка.\\
– І дзе ж такая рыба водзіцца? – разбірае цікаўнасць афіцэра.\\
– Ды вунь у тым возеры за вёскай, – паказвае рукой Несцерка.\\
– Ты жартуеш, быдла. Каб у той канаўцы ды рыба вадзілася? Мае грэнадзёры і вудамі спрабавалі, і сетку кідалі. Нічога там няма.\\
– О, пан афіцэр, лінька ні вудай, ні сеткай не возьмеш. На дне ляжыць, у зямлю шыецца. Узяць яго можна толькі так, як дзед мяне вучыў.\\
– А як цябе дзед вучыў? – карціць даведацца афіцэру.\\
– Бараною, – адказаў Несцерка і нават брывом не павёў.\\
– Як бараною! Рыбу? – у афіцэра перахапіла дух.\\
– Звычайна. Запрагаю ў барану каня і ў ваду, – сказаў так Несцерка і паціху рушыў да возера.\\
Праз некаторы час пабеглі вясковыя дзеці, панеслі навіну.\\
– Паглядзіце, як Несцерка рыбу ловіць!\\
Пачулі гэта французы, глянулі на афіцэра. Таму і не хочацца верыць, але ж цікаўнасць разбірае.\\
«Мо і праўда, – думае афіцэр, – народ дзікі, трэба пайсці паглядзець».\\
А каля возера ўжо людзей назбіралася, ні мала ні многа, а паўсотні будзе.\\
Запрог Несцерка каня ў барану і давай боўтаць ваду ў возеры ўдоўж і ўпоперак, балазе яно неглыбокае было.\\
– Падыходзьце бліжэй, – крычыць ён французам, – калі пашанцуе, вам пад ногі на бераг лінёк выскачыць.\\
Тут даверлівыя французы бліжэй да берага спускаюцца. Ці прыдуркаваты ён, ці сапраўды занадта разумны фокус ведае гэты дзіўны рыбак.\\
А Несцерка, не выходзячы з вады, просіць:\\
– Яшчэ бліжэй да вады, калі ласка. Эх, шкада, што мала люду, доўга боўтаць ваду прыйдзецца. А каб яшчэ якая паўсотня людзей, дык умомант усе лінькі на бераг выскачылі б. Паўнютка іх тут, аж нагамі тапчу.\\
Загадаў тады афіцэр клікнуць усіх грэнадзёраў і паставіць іх у ланцужок вакол возера. «Ну, – думае, – цяпер рыбе няма куды дзецца. Як толькі на бераг выскачыць, адразу нам пад ногі».\\
Стаяць грэнадзёры бы ўкопаныя, чакаюць гадзіну, другую, а Несцерка, бы чорт у балоце, каламуціць ваду. Яшчэ гадзіна мінула. Стаміліся грэнадзёры, згаладаліся. Нарэшце выходзіць з вады Несцерка, распрагае каня і кажа афіцэру:\\
– Работа зроблена. Цяпер і я сяду, буду чакаць. Не паспее месяц на неба выкаціцца, як пачне рыба на бераг выпаўзаць.\\
Грэнадзёры бурчаць пачалі на афіцэра свайго. А ён супакойвае, маўляў, стаялі больш, папільнуем і менш. Раптам бяжыць што мае сілы паранены ў руку грэнадзёр, якога пакінулі адрыну з аўсом вартаваць. Бяжыць і крычыць:\\
– Там, пакуль вы тут рыбу ловіце, партызаны ўвесь авёс з адрыны вывезлі!\\
Хапілі французы свае стрэльбы ды хутчэй да адрыны.\\
А Несцерка таго і чакаў. Скочыў на каня ды ў другі бок.\\
Скеміў афіцэр, што яго падманулі. Прыбег назад да возера, каб злавіць Несцерку. Толькі спазніўся: той ужо далёка быў.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/георгій-марчук/георгій-марчук-чаму-дрэвы-не-спяваюць]]
  * [[творы/георгій-марчук/георгій-марчук-добрае-сэрца]]
  * [[творы/георгій-марчук/георгій-марчук-дзік]]
  * [[творы/віталь-вольскі/віталь-вольскі-несцерка]]
  * [[творы/георгій-марчук/георгій-марчук-чужое-багацце-гдз]]