Інструменты карыстальніка

Інструменты сайта


творы:віктар-карамазаў:віктар-карамазаў-зачараваная-душа

Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

Спасылка на гэта параўнанне

творы:віктар-карамазаў:віктар-карамазаў-зачараваная-душа [2025/08/22 11:11] – створана - знешняе змена 127.0.0.1творы:віктар-карамазаў:віктар-карамазаў-зачараваная-душа [2025/08/23 15:42] (бягучы) vedybeadmin
Радок 146: Радок 146:
 – I здароўе?\\ – I здароўе?\\
 – Даедзем.\\ – Даедзем.\\
-Выехалі пагодлівай чэрвеньскай раніцай разам з вясёлымі сябрамі-паэтамі [[bellit>алесь-пісьмянкоў/творчасць-алеся-пісьмянкова|Алесем Пісьмянковым]] і Паўлам Вераб’ёвым. Павел – за рулём. Першы прыпынак Бялынічы.\\+Выехалі пагодлівай чэрвеньскай раніцай разам з вясёлымі сябрамі-паэтамі [[творы/алесь-пісьмянкоў/творчасць-алеся-пісьмянкова|Алесем Пісьмянковым]] і Паўлам Вераб’ёвым. Павел – за рулём. Першы прыпынак Бялынічы.\\
 Усе чатырох мы едзем не проста ў Шчыглоўку, але на сваю радзіму, бо ўсе радзімічы: Антон Стафанавіч ды Алесь – з берагоў Бесядзі, якая ўпадае ў Сож, мы з Паўлам – з берагоў Сажа. Кожнаму з нас Бялынічы не купіна пры дарозе, не прыпынак на абед, на чарку ды скварку, а светлая брама ў сваё духоўнае поле. Каб гэта адчуць, трэба ўсяго толькі хоць пад’ехаць да мастацкага музея, пераступіць парог, завітаць – тут дух Бялыніцкага-Бірулі, паветра, якое ствараюць і ахоўваюць яго лірычныя, такія высакародна цнатлівыя пейзажы. Стаіш перад імі, глядзіш і чуеш, як супакойваецца, нібы ў саборы, сэрца, ачышчаецца ад прадажнай будзённасці душа, святлее ў вачах, у думках. А выйдзеш з Бірулевай залы ў залу побач – прывецяць яшчэ і пейзажы Антона Стафанавіча, падораныя Бірулевым землякам, і сярод іх – «Бэз». Настаўнік ды вучань і тут, у сваіх творах, не спрачаюцца, хоць Біруля – мякчэйшы і халаднейшы, Бархаткоў – больш экспрэсіўны і цяплейшы. Два згодныя берагі адной ракі.\\ Усе чатырох мы едзем не проста ў Шчыглоўку, але на сваю радзіму, бо ўсе радзімічы: Антон Стафанавіч ды Алесь – з берагоў Бесядзі, якая ўпадае ў Сож, мы з Паўлам – з берагоў Сажа. Кожнаму з нас Бялынічы не купіна пры дарозе, не прыпынак на абед, на чарку ды скварку, а светлая брама ў сваё духоўнае поле. Каб гэта адчуць, трэба ўсяго толькі хоць пад’ехаць да мастацкага музея, пераступіць парог, завітаць – тут дух Бялыніцкага-Бірулі, паветра, якое ствараюць і ахоўваюць яго лірычныя, такія высакародна цнатлівыя пейзажы. Стаіш перад імі, глядзіш і чуеш, як супакойваецца, нібы ў саборы, сэрца, ачышчаецца ад прадажнай будзённасці душа, святлее ў вачах, у думках. А выйдзеш з Бірулевай залы ў залу побач – прывецяць яшчэ і пейзажы Антона Стафанавіча, падораныя Бірулевым землякам, і сярод іх – «Бэз». Настаўнік ды вучань і тут, у сваіх творах, не спрачаюцца, хоць Біруля – мякчэйшы і халаднейшы, Бархаткоў – больш экспрэсіўны і цяплейшы. Два згодныя берагі адной ракі.\\
 А там, за брамай на Друці, дарога бяжыць далей.\\ А там, за брамай на Друці, дарога бяжыць далей.\\
творы/віктар-карамазаў/віктар-карамазаў-зачараваная-душа.1755861098.txt.gz · Апошнія змены: 2025/08/22 11:11 — 127.0.0.1

Donate Powered by PHP Valid HTML5 Valid CSS Driven by DokuWiki