Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:віктар-карамазаў:віктар-карамазаў-дзяльба-кабанчыка-208 [2025/08/22 11:21] – створана - знешняе змена 127.0.0.1
+++ творы:віктар-карамазаў:віктар-карамазаў-дзяльба-кабанчыка-208 [2025/08/23 16:03] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 31: / Радок 31: @@
 – А Вера? Яна ці ведае?\\
 – Волька званіла.\\
-– Каб хоць раз усе сабраліся. А то на [[textdiss>каляды|Каляды]] вас не дачакаешся. Веру ад самай вясны не бачыла. Гразілася, што сенаваць прыедзе, і не прыехала. Забываеце на вёску, на матку.\\
+– Каб хоць раз усе сабраліся. А то на [[ibdc.ped>каляды|Каляды]] вас не дачакаешся. Веру ад самай вясны не бачыла. Гразілася, што сенаваць прыедзе, і не прыехала. Забываеце на вёску, на матку.\\
 Яна залыпала вачыма, і Сцяпан, ведаючы, якія лёгкія ў яе вочы на слёзы, паспяшаўся загаварыць пра іншае:\\
 – Ідзём, кабана пакажаш.\\
@@ Радок 218: / Радок 218: @@
 **Адказы на пытанні:**
-. У апавяданні [[litpers>віктар-карамазаў|Віктара Карамазава]] "Дзяльба кабанчыка" найбольш уражвае эпізод, калі маці дзяліла кабанчыка, а дзеці стаялі побач, гледзячы на гэты раздзел, каб нікому не паклалі меней, чым другому. Увогуле гэта прыкра – дзеці прыязджаюць да маці толькі тады, калі ім нешта патрэбна, а не для таго, каб адведаць, дапамагчы.\\
+. У апавяданні [[постаці/віктар-карамазаў|Віктара Карамазава]] "Дзяльба кабанчыка" найбольш уражвае эпізод, калі маці дзяліла кабанчыка, а дзеці стаялі побач, гледзячы на гэты раздзел, каб нікому не паклалі меней, чым другому. Увогуле гэта прыкра – дзеці прыязджаюць да маці толькі тады, калі ім нешта патрэбна, а не для таго, каб адведаць, дапамагчы.\\
 . Аўтар ставіць маральныя праблемы памяці сваіх каранёў, павагі да сваіх бацькоў, малой радзімы. Адбываецца адчужэнне дзяцей ад бацькоўскага дому, ад родных каранёў, страчваецца адказнасць за жыццё бацькоў, якіх пакінулі дзеці самотна дажываць свой век у цяжкай працы.\\
 . Спадабалася маці, Сцяпан. Маці – працавітая, шчыра жанчына, Маці з вялікай літары, самаахвярная, гатовая аддаць апошняе дзецям. Сцяпан, яе сын, адзіны, у каго загаварыла сумленне. Астатнія героі – дачкі і зяць – пустыя, раўнадушныя і бяздушныя асобы, для якіх няма нічога святога.\\