Пакружыўся над Хатынню бусел
сонечна-пагодлівай вясною:
каміны стаяць. І людзі ў скрусе.
А нідзе хаціны ні адной.

Заміраюць галасы людскія,
гукі абуджальнае вясны,
і плывуць трывожныя такія,
тонкія жалобныя званы.

Пакружыўся над Хатынню бусел
і паплыў у светлую смугу.
Ён не ведаў болю Беларусі,
пэўна ж, ён адчуў яе тугу.

Пакружыўся бусел над Хатынню
і ў смузе пад воблакамі знік.
Папялішча ўсё яшчэ не стыне,
і ў грудзях не замірае крык.

• анатоль-вярцінскі/анатоль-вярцінскі-вечны-сон-вечны-звон
• званы-хатыні
• аркадзь-куляшоў/аркадзь-куляшоў-над-спаленай-вёскай
• званы-памяці
• алесь-адамовіч/алесь-адамовіч-хатынская-аповесць