Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Васіль Вітка — Абнова
&keywords = Стась, штаны, мама, ножанкі, караціць, насіць
&abstract = Чытаць апавяданне Васіля Віткі "Абнова"
&iftrue = True
~~

====== Васіль Вітка — Абнова ======
Гэта былі яго першыя сапраўдныя штаны. Не кароценькія, па калені, што дагэтуль насіў Стась, а з доўгімі калашынамі, з адпрасаваным рубчыкам, з кішэнямі. У іх можна было ўвабраць кашулю, поверх падперазаўшы папружкаю.\\
Стась адразу ж вырас. Гэта заўважыла і мама.\\
– Ну, ты цяпер сапраўдны мужчына, – прызнала яна, аглядаючы пакупку.\\
– Насі здароў, – сказала сястра Наташа. Гэта было і павіншаванне і пажаданне. Так заўсёды гаварылі таму, хто надзяваў абнову.\\
Стась адчуваў сябе шчаслівым. У сваім шчасці ён не заўважыў, як пераглянуліся паміж сабой мама з бабкай і з усёй стараннасцю пачалі падцягваць яму штаны.\\
– Даўгаватыя, – сказала мама.\\
– Ат, вырасце – будуць у самы раз, – запэўніла бабка.\\
– Прыйдзецца караціць, – стаяла на сваім мама.\\
А Наташа, здаўмеўшыся, пра што ідзе гаворка, з гатоўнасцю паднесла ножанкі.\\
– Рэзаць? – спытала яна, ухапіўшы брата за калашыну.\\
Толькі цяпер Стась скеміў, што адбываецца змова, якая пагражае яго шчасцю.\\
– Не дам рэзаць! – закрычаў ён так, што жанчыны сумеліся і адступілі. – Не хачу кароткіх штаноў! – рашуча сказаў Стась. – Я ўжо вялікі.\\
– Але, унучак, – згадзілася бабка. – Я ж кажу, што няхай будуць нападрост.\\
Стась з удзячнасцю паглядзеў на бабку. Самая старэйшая з жанчын прызнавала яго законнае права насіць сапраўдныя штаны. Цяпер Стась не саступіў бы і на макавае зерне, баронячы гэтае права.\\
На гэтым сямейная рада была скончана. Стась доўга пакручваўся перад люстэркам. Ён перамог. Праўда, хадзіць пераможцу было не так ужо лёгка, бо штаны сюд-туд з’язджалі і з’язджалі.\\
– Дай я прышыю шлейкі, – сказала мама, – і ты будзеш насіць цераз плячо.\\
Гэта было новай знявагай мужчынскай гордасці Стася. Пакрыўджаны, ён выйшаў з хаты. I толькі на вуліцы, у кампаніі сяброў, адчуў, што сапраўды штаны не па ім.\\
– Што ты як сам не свой? – спыталіся ў яго хлопцы.\\
– Свой, – адказаў Стась.\\
Тады сябры, ведаючы, што Стась вельмі ж любіў дужацца, пачалі штурхаць яго пад бакі.\\
– Чаго ты стаіш як слуп? – засмяяліся хлопцы і яшчэ з большым задзёрам заскакалі вакол Стася.\\
Забыўшы пра абнову, Стась рынуўся ў атаку.\\
Новыя штаны адразу ж з’ехалі на пяты. Стась наступіў на калашыны і паваліўся. Сябры аж заходзіліся ад рогату. А Стась, як спутаны конь, таптаўся на месцы. Потым, падцягнуўшы пояс пад самы падбародак, ён кінуўся наўздагон за вясёлым гуртам. Але нават самыя меншыя не вельмі ўцякалі ад яго, а, пацвельваючыся, падбягалі ззаду і чапляліся за плечы. Яны ведалі, што Стасю адной рукой усё адно не падужаць іх.\\
Вярнуўшыся дадому, Стась паціху, каб ніхто не бачыў, дастаў з прыскрынку ножанкі і выйшаў у сенцы. Цяпер ён паказаў сваю волю штанам. Як толькі яны аб’ехалі на пяты, ён адцягнуў вышмарганую ў пяску закаўрашыну і са злосцю заціснуў яе ў сталёвую пастку. Пэўна, ножанкі былі тупыя, а можа, у Стася не было такой сілы, каб адным махам расправіцца са штанамі, сукно не паддавалася, а толькі клычылася.\\
Доўга мучыўся Стась і, не вытрываўшы крыўды, моцна заплакаў.\\
Маці выбегла ў сенцы.\\
– Чаго ты? – спалохана спыталася яна.\\
– Я... я... – сказаў, плачучы, Стась, – я хачу быць сам свой.\\
Хоць і шкада было абновы, штаны Стася прыйшлося-такі караціць. I хлопец стаў сам свой.\\
\\
1958

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/васіль-вітка/васіль-вітка-ружа-і-штык]]
  * [[творы/васіль-вітка/васіль-вітка-трывога-ў-ельнічах]]
  * [[постаці/васіль-вітка]]
  * [[творы/васіль-вітка/васіль-вітка-генерал-верабей]]
  * [[творы/васіль-вітка/васіль-вітка-слова]]