Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:васіль-быкаў:васіль-быкаў-кар-ер-аналіз-твора [2025/08/23 15:41] – vedybeadmin
+++ творы:васіль-быкаў:васіль-быкаў-кар-ер-аналіз-твора [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 7: / Радок 7: @@
 ====== Васіль Быкаў — Кар'ер. Аналіз твора ======
-Калісьці [[litpers>васіль-быкаў|Васіль Быкаў]] засведчыў, што яго цікавіць "не сама вайна, нават не яе побыт і не тэхналогія бою, хаця ўсё гэта для мастацтва таксама важна і цікава, але галоўным чынам маральны свет чалавека, магчымасці яго духу". Гэтая творчая ўстаноўка рэалізоўвалася ім мэтанакіравана: у творах [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-жураўліны-крык|"Жураўліны крык"]] (1960), "Трэцяя ракета" (1962), [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-альпійская-балада|"Альпійская балада"]] (1964), [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-сотнікаў|"Сотнікаў"]] (1972), [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-знак-бяды|"Знак бяды"]] (1984) і інш. празаік прыцягваў чытача да асэнсавання маштабаў катастрофы ў нацыянальнай гісторыі, вымушаючы даваць ўласныя ацэнкі падзеям і героям, рабіць асабістыя высновы.\\
+Калісьці [[постаці/васіль-быкаў|Васіль Быкаў]] засведчыў, што яго цікавіць "не сама вайна, нават не яе побыт і не тэхналогія бою, хаця ўсё гэта для мастацтва таксама важна і цікава, але галоўным чынам маральны свет чалавека, магчымасці яго духу". Гэтая творчая ўстаноўка рэалізоўвалася ім мэтанакіравана: у творах [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-жураўліны-крык|"Жураўліны крык"]] (1960), "Трэцяя ракета" (1962), [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-альпійская-балада|"Альпійская балада"]] (1964), [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-сотнікаў|"Сотнікаў"]] (1972), [[творы/васіль-быкаў/васіль-быкаў-знак-бяды|"Знак бяды"]] (1984) і інш. празаік прыцягваў чытача да асэнсавання маштабаў катастрофы ў нацыянальнай гісторыі, вымушаючы даваць ўласныя ацэнкі падзеям і героям, рабіць асабістыя высновы.\\
 Раман "Кар'ер" (1987) стаў у творчасці пісьменніка своеасаблівым працягам той вялікай гісторыі, што на працягу ўсяго жыцця была ў цэнтры ягонай увагі — гісторыі чалавечага духу і характару, годнасці і міласэрнасці, самаўсведамлення і самаўдасканалення.\\
 Мастацкая прастора рамана ахоплівае падзеі даўжынёю амаль у паўстагоддзя, хаця адрэзак часу, які назаўсёды стаў болем і пакутаю галоўнага героя, доўжыўся ўсяго тры месяцы. Але чалавечая свядомасць знітоўвае мінулае і сучаснае ў адно непарыўнае цэлае — жыццё.\\
 На авансцэне рамана — галоўны герой, Павел Агееў, чалавек сталага ўзросту, які звычайнай рыдлёўкай раскопвае закінуты кар'ер. Не адразу зразумела, што ён спрабуе знайсці сярод сырога пяску пад абрывам, дзе "сорак гадоў назад, ледзь стрымліваючы дрыжыкі ў скрываўленым целе, развітваўся з жыццём, у роспачы і адчаі ад д'ябальскай несправядлівасці гэтай заўчаснай пагібелі...". Успаміны Агеева пераносяць падзеі на чатыры дзесяцігоддзі назад, у гады Вялікай Айчыннай... Спакваля высвятляючы абставіны драматычнага лёсу героя, чытач праходзіць тою сцежкаю, якою калісьці крочыў старшы лейтэнант Агееў.\\
-З дэталёвай падрабязнасцю разглядае пісьменнік падзеі, што сталіся пачаткам усёй гісторыі. Скрупулёзнасць, з якой ён вытлумачвае акалічнасці тых ракавых дзён, нельга ігнараваць. Думаецца, якраз тут пачынае пульсаваць думка, якая пасля праходзіць [[slounik>лейтматыў|лейтматывам]] праз увесь твор: як шчыльна знітавана ў чалавечым жыцці выпадковае і заканамернае, прыватнае і агульнае, асабістае і грамадскае. Выходзячы з акружэння, група савецкіх байцоў, якая налічвала пяцьдзесят сем чалавек, натрапіла на нямецкую часць. Пасля зацяжнога бою ў жывых засталіся двое — Агееў і лейтэнант Малаковіч, абодва параненыя. Лінія фронту адступіла далёка, дагнаць сваіх не стае сіл, і таму, знаходзячыся паблізу ад роднай вёскі Малаковіча, знясіленыя і бездапаможныя байцы змушаны на нейкі час застацца там. Менавіта тут разгортваецца трагічная гісторыя, якая знаходзіцца ў эпіцэнтры сюжэта.\\
+З дэталёвай падрабязнасцю разглядае пісьменнік падзеі, што сталіся пачаткам усёй гісторыі. Скрупулёзнасць, з якой ён вытлумачвае акалічнасці тых ракавых дзён, нельга ігнараваць. Думаецца, якраз тут пачынае пульсаваць думка, якая пасля праходзіць [[слоўнік/лейтматыў|лейтматывам]] праз увесь твор: як шчыльна знітавана ў чалавечым жыцці выпадковае і заканамернае, прыватнае і агульнае, асабістае і грамадскае. Выходзячы з акружэння, група савецкіх байцоў, якая налічвала пяцьдзесят сем чалавек, натрапіла на нямецкую часць. Пасля зацяжнога бою ў жывых засталіся двое — Агееў і лейтэнант Малаковіч, абодва параненыя. Лінія фронту адступіла далёка, дагнаць сваіх не стае сіл, і таму, знаходзячыся паблізу ад роднай вёскі Малаковіча, знясіленыя і бездапаможныя байцы змушаны на нейкі час застацца там. Менавіта тут разгортваецца трагічная гісторыя, якая знаходзіцца ў эпіцэнтры сюжэта.\\
 З вытанчанай натуральнасцю, якая, несумненна, з'яўляецца адной з дамінуючых уласцівасцей прозы Васіля Быкава, пісьменнік даследуе эмацыянальную сферу светаадчування героя. Сваё новае становішча бяздзейнасці, фатальнай безвыходнасці Агееў асэнсоўвае пакутліва, са скрухай прыходзячы да несуцяшальнай высновы, што здарылася з ім тое, чаго заўжды баяўся: "каб сіла абставін не загнала яго ў кут без якой магчымасці выйсця або адступлення". Характар персанажа выяўляецца найперш праз раскрыццё яго душэўных станаў, абмалёўку своеасаблівай унутранай палемікі Агеева. Старшаму лейтэнанту, які толькі што ў адкрытым баю са зброяй у руках змагаўся з ворагам, цяжка прымірыцца з уласнай немаччу, горка ўсведамляць, што з-за яго рызыкуюць жыццём мірныя людзі — Варвара Бараноўская, якая дала прытулак і клапатліва даглядае, мясцовая акушэрка Яўсееўна, што дастала асколак з нагі. Маральныя пакуты ад усведамлення, што ён, баявы камандзір, "бавіць час", "адлежваецца", калі недзе грымяць баі, нехта іншы ідзе ў атаку, значна вастрэй перажываюцца ім, чым фізічны боль.\\
 Невыпадковы ў сюжэце і эпізод, калі пад лютаю бамбёжкаю фашысцкіх самалётаў, выконваючы загад маёра Папова, Агееў дастаўляе боепрыпасы з артскладу. Нягледзячы на тое, што для маладога байца гэта была "першая сур'ёзная спроба агнём", ён дэманструе самаахвярнасць і адданасць агульнай справе: "Агееў пачаў забываць, дзе ён і што з ім робіцца, і толькі ў глыбіні ягонай збянтэжанай свядомасці жыло, не пакідаючы яго, адчуванне мэты, нявыкананай задачы, якую ён што б там ні стала павінен выканаць". Але пад шалёным агнём малавопытны салдат, не разабраўшыся, дастаўляе толькі скрынкі з ручкамі ад РГД, а баявыя галоўкі пакідае на складзе. Атрымаўшы наганяй ад камандзіра палка і зразумеўшы сваю прамашку, Агееў ні на імгненне на задумваецца пра ўласнае жыццё. Ён робіць яшчэ адну спробу і здабывае на складах дваццаць сем скрынак лімонак. Нагружаная машына, праз акружэнне, пад трасіруючым кулямётным агнём прарываецца да сваіх. Гэты эпізод не толькі падкрэслівае здольнасць героя да подзвігу, але і відавочна ўзбуйняе трагедыйнасць той сітуацыі, у якой Агееў апынуўся пазней.\\