У засені сосен,
дзе мох ды іглічка,
расла-даспявала
красунька-чарнічка.

Калі на світанку
не бачыла хмарак,
расой абмывала
свой кругленькі тварык.

А потым

на сонейку

плечыкі грэла.
Нібы негранятка,
яна загарэла.

Быў сябра ў чарнічкі –
зялёны лісточак,
схаваў ён яе
ад вавёрчыных вочак.

Складала вавёрка
грыбы на палічкі,
але не прынесла
чарняўкі-чарнічкі.

I вожык праходзіў
сцяжынкаю блізкай.
Павёў у паветры
кірпатаю пыскай.

Але і яму,
не мяняючы звычкі,
лісток не дазволіў
пакрыўдзіць чарнічкі.

Шукала спажывы
мядзведзіца ўранку.
I вось на чарнічную
выйшла палянку.

Расселася, тлустая,
як сярод хаты.
I сонца схавала
спіною кашлатай.

Грабе сабе злева,
грабе сабе справа.
I злева і справа –
мядзведжая страва.

Няўжо для чарнічкі –
апошні дзянёчак?
Ды не пахіснуўся
зялёны лісточак!

На ўвесь свой расточак
устаў абаронца…
I вось ужо зноў
паказалася сонца.

Ах, што за лісточак!
Такі невялічкі –
мядзведзіцы нават
не выдаў чарнічкі!

• артур-вольскі/артур-вольскі-вожык-дзівачок
• віталь-вольскі
• артур-вольскі/артур-вольскі-пагоня
• віталь-вольскі/віталь-вольскі-несцерка
• артур-вольскі