Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Анатоль Вярцінскі — Яблыня ў горадзе
&keywords = Вярцінскі, яблыня, горад
&abstract = Чытаць верш "Яблыня ў горадзе" Анатоля Вярцінскага
&iftrue = nan
~~

====== Анатоль Вярцінскі — Яблыня ў горадзе ======
Сумнае, трэба сказаць, відовішча —\\
яблыня ў горадзе,

на месцы былога дворышча.

Т ой дворык, той домік

пайшлі на знос.

І ў яблыні нашай такі вось лес...\\
Ля трату ара, навідавоку\\
стаіць яна, яблыня,— збоку прыпёку.\\
Яе абыякава абцякае рака людская, гарадская.\\
Хто гляне на яблыню, а хто — не,\\
а хто безуважна абміне.\\
Міма ідзе лектар, ды не садоўнік.\\
Міма ідзе дырэктар, ды не садоўнік.\\
Міма ідзе інспектар, ды не садоўнік.\\
Ды не садоўнік, не садавод.\\
Дзічэе яблыня з году ў год.\\
\\
Ну так. Як гэта ні парадаксальна,\\
а побач з культурнай асляпляльнай,\\
сярод яе даброт і выгод\\
дзічэе яблыня з году ў год:\\
драбнее ліст, гарчэе плод.\\
\\
Міма ідзе аператар, ды не садоўнік.\\
Міма ідзе інкасатар, ды не садоўнік.\\
Міма ідзе літаратар, ды не садоўнік.\\
Дьі не садоўнік, не садавод.\\
Дзічэе яблыня з году ў год.\\
\\
Праўда, кажуць, мінулай вясною\\
дзіўнае штось адбылося з ёю:\\
яблыня раптам заквітнела,\\
закрасавала ружова-бела.\\
Як быццам брала яна рэванш.\\
Як быццам казала камусь: «Заўваж!»

\\
Што адбылося з дрэвам? У чым сакрэт яго цудоўнага ажыўлення? Сакрэт увогуле просты. Да аднаго з жыхароў дома, што насупраць, прыехаў на зіму аднекуль з-пад Бачэйкава яго стары бацька, заўзяты садавод. Сядзеў безвылазна цэлымі днямі ў цёплай гарадской кватэры. У адзіноце, калі сын і нявестка былі на працы. З сумам выглядваў у вокны — то ў адно, то ў другое. Заўважыў яблыню. I вось калі крыху пацяплела, стала брацца на вясну і стары выйшаў з дому, то першым чынам накіраваўся да яблыні. Падышоў да яе, абышоў яе з усіх бакоў, дакрануўся да ствала, пакратаў галінку... Назаўтра падаўся зноў да яблыні з нажоўкай і скрабком і стаў абразаць сухія галіны і ваўчкі, саскрабаць адмершую кару. На наступны дзень стары зноў пайшоў да яблыні, зноў доўга завіхаўся каля яе. I калі ў яго пыталіся вечарам, што ён рабіў, чым займаўся днём, ён так і адказваў: «Хадзіў да яблыні». I яшчэ дадаваў: «Да пепінкі, што праз вуліцу расце. Закажанела яна зусім». Гак вось садоўнік і яблыня знайшлі былі адно другога. Але ненадоўга. Бо вясной дзядуля падаўся дахаты ў сваё Залессе, што пад Бачэйкавам. I невядома, што будзе з яблыняй далей... Міма ідзе кандуктар, ды не садоўнік. Міма і дзе канструктар, ды не садоўнік. Міма ідзе інструктар, ды не садоўнік.\\
I гэтак далей.\\
\\
1986

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[ibdc.ped>саджанцы]]
  * [[ibdc.ped>яблынька-дзічка]]
  * [[творы/эдзі-агняцвет/эдзі-агняцвет-яблыня]]
  * [[ibdc.ped>лясная-карміцелька]]
  * [[творы/пятрусь-макаль/пятрусь-макаль-яблыня]]