Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:анатоль-вярцінскі:анатоль-вярцінскі-рэквіем-па-кожным-чацв [2025/08/23 15:41] – vedybeadmin
+++ творы:анатоль-вярцінскі:анатоль-вярцінскі-рэквіем-па-кожным-чацв [2025/08/23 15:53] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 142: / Радок 142: @@
 . Верш Анатоля Вярцінскага «Рэквіем па кожным чацвёртым» вельмі пранізліва і рэзка штурхае нас да глыбокага асэнсавання трагедыі беларускага народа, якая прыйшла з Нямеччыны на нашу зямлю ў 40-гадах мінулага стагоддзя. Верш уражвае сваёй праўдзівасцю, пранізлівасцю фактаў, параўнанняў, якія дазваляюць на хвіліну адчуць увесь цяжар страты беларускага народа.\\
 . Верш пазначаны як рэквіем – урачыста-жалобны літаратурны або музычны твор, прысвечаны памяці загінуўшых. Твор Анатоля Вярцінскага мае ўрачыста-жалобнае, эмацыянальна-напружанае гучанне.\\
-. У вершы сустракаюцца шматлікія паўторы і ставяцца [[slounik>рытарычныя-фігуры|рытарычныя]] пытанні. Гэта [[slounik>анафара|анафара]] – паўтарэнне аднолькавых слоў ці словазлучэнняў, у пачатку вершаваных радкоў або строф. Гэта павышае эмацыянальнасць паэтычнага выказвання, узвышае яго тон, кампазіцыйна арганізуе. Пытанне, звернутае да чытачоў "Вы бачылі лес...", загадзя рыхтуе да раскрыцця трагічных падзей, узмацняе ўражанне. У першай частцы паўтараецца словазлучэнне "кожны чацвёрты". Гэта – [[slounik>эпіфара|эпіфара]], паўтарэнне аднолькавых гукаў, слоў ці выразаў у канцы вершаваных радкоў або строфаў. "Яшчэ мы не ўлічылі тых, што лячылі раны, раны не залячылі, рана паміралі". [[slounik>амонімы|Амонімы]] пісьменнік ужывае дзеля таго, каб узмацніць значэнне слова раны. ("ранай адной страшэннай на целе Беларусі" ). У [[slounik>эпілог|эпілогу]] паэт выкарыстоўвае прыём "спражэння": "Я іду, ты ідзеш, а ён не ідзе". Гэта надае вершу нейкую кантраснасць, мы жывыя, а яны маглі б і пець, і ісці, але загінулі.\\
+. У вершы сустракаюцца шматлікія паўторы і ставяцца [[слоўнік/рытарычныя-фігуры|рытарычныя]] пытанні. Гэта [[слоўнік/анафара|анафара]] – паўтарэнне аднолькавых слоў ці словазлучэнняў, у пачатку вершаваных радкоў або строф. Гэта павышае эмацыянальнасць паэтычнага выказвання, узвышае яго тон, кампазіцыйна арганізуе. Пытанне, звернутае да чытачоў "Вы бачылі лес...", загадзя рыхтуе да раскрыцця трагічных падзей, узмацняе ўражанне. У першай частцы паўтараецца словазлучэнне "кожны чацвёрты". Гэта – [[слоўнік/эпіфара|эпіфара]], паўтарэнне аднолькавых гукаў, слоў ці выразаў у канцы вершаваных радкоў або строфаў. "Яшчэ мы не ўлічылі тых, што лячылі раны, раны не залячылі, рана паміралі". [[слоўнік/амонімы|Амонімы]] пісьменнік ужывае дзеля таго, каб узмацніць значэнне слова раны. ("ранай адной страшэннай на целе Беларусі" ). У [[слоўнік/эпілог|эпілогу]] паэт выкарыстоўвае прыём "спражэння": "Я іду, ты ідзеш, а ён не ідзе". Гэта надае вершу нейкую кантраснасць, мы жывыя, а яны маглі б і пець, і ісці, але загінулі.\\
 Рытарычныя пытанні ў тэксце выкарыстоўваюцца, каб падкрэсліць значнасць зацвярджэння і звярнуць увагу чытача на ўзнятую тэму. Пры гэтым выкарыстанне пытальнай формы з’яўляецца умоўнасцю, бо адказу на такое пытанне не чакаецца бо ж ён відавочны.\\
-. Рэквіем Анатоля Вярцінскага – прысвячэнне беларусам, якія загінулі ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Радкі верша самотна-задумлівыя і ў той жа час востра-драматычныя. Эмацыянальнае напружанне надаюць твору радкі [[slounik>эпіграф|эпіграфа]], які раскрывае жахлівую праўду– кожны чацвёрты мёртвы. Уступная частка ўзмацняе трагічнае ўражанне. Пісьменнік прапаноўвае нам уявіць лес з прагалам скразным. Тое ж адбылося з нашай краінай, па якой прайшлася "сякера ваеннай навалы". У кожнай частцы ёсць паўторы, якія ўзмацняюць уздзеянне, аўтар як бы акрэслівае і ўлічвае не толькі загінуўшых у гады вайны, але і тых, хто памёр ад ран, падарваўся на снарадзе ў мірны час. Эпілог праз прыём "спражэння" кантрасных дзеясловаў "Я іду, ты ідзеш, а ён не ідзе – мёртвы".\\
+. Рэквіем Анатоля Вярцінскага – прысвячэнне беларусам, якія загінулі ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Радкі верша самотна-задумлівыя і ў той жа час востра-драматычныя. Эмацыянальнае напружанне надаюць твору радкі [[слоўнік/эпіграф|эпіграфа]], які раскрывае жахлівую праўду– кожны чацвёрты мёртвы. Уступная частка ўзмацняе трагічнае ўражанне. Пісьменнік прапаноўвае нам уявіць лес з прагалам скразным. Тое ж адбылося з нашай краінай, па якой прайшлася "сякера ваеннай навалы". У кожнай частцы ёсць паўторы, якія ўзмацняюць уздзеянне, аўтар як бы акрэслівае і ўлічвае не толькі загінуўшых у гады вайны, але і тых, хто памёр ад ран, падарваўся на снарадзе ў мірны час. Эпілог праз прыём "спражэння" кантрасных дзеясловаў "Я іду, ты ідзеш, а ён не ідзе – мёртвы".\\
 . Аўтар падкрэслівае, што беларусы змагаліся не толькі на фронце. На абарону роднай зямлі ўзняліся і старыя (нацыянальны герой, партызан Дзед Талаш), і зусім маладыя (піянер-герой Марат Казей).\\
 Шмат зрабілі для перамогі юнакі і дзяўчаты з "Маладой гвардыі", Бацька Мінай, Канстанцін Заслонаў, Чкалаў і многія-многія іншыя.\\