Я сказаў:

«Акіян – вялікая лужына»

Як усхадзіўся акіян!
Маўляў, пакрыўдзілі незаслужана,
абразілі акіянскі сан.
Як загудзеў, зашумеў раз’юшана,
як пагнаў за валам вал:
«Я вам пакажу, якая я лужына!
Я болей прывык да од і пахвал!»
Я моўчкі глядзеў, як шалее стыхія,
і думаў са скрухай:

«Вялікі такі,

а крыўдзіцца гэтак жа, як і другія,
як дробныя лужыны і ручайкі».

*

Я глядзеў, як хвалюецца лужына.
Бачыў я воблакаў караван,
бачыў у лужыне неба засмужанае.
– Лужына – мікраакіян.
Словы мае пачула лужына.
Лоб наморшчыла напружана
і пачала падрабляць свой зыб
пад акіянскую шыр і глыб.
Думала, што разлілася бязмежна,
што выйшла за берагі свае.
Я глядзеў і мне было смешна
і мне было сумна за яе.

• анатоль-вярцінскі/анатоль-вярцінскі-рэквіем-па-кожным-чацв
• анатоль-вярцінскі/анатоль-вярцінскі-аналіз-творчасці
• анатоль-вярцінскі/анатоль-вярцінскі-гавары-са-мной-ласкава
• анатоль-вярцінскі/анатоль-вярцінскі-цётка-плакала-па-ўсім-
• анатоль-вярцінскі/анатоль-вярцінскі-медсястры