Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Анатоль Вялюгін — Спелы бор
&keywords = спелы, аблачынак, высі, яснай аўтар, месца, пакланяцца, дурнічнік, кадзіла, святое, барсук, прыроды, жыццё
&abstract = Чытаць верш Анатоля Вялюгіна "Спелы бор". Адказы на пытанні да верша
&iftrue = nan
~~

====== Анатоль Вялюгін — Спелы бор ======
З усіх сабораў ёсць сабор,\\
дзе згодзен я маліцца:\\
у спелым леце,

спелы бор,

звіняць твае званіцы.\\
\\
У душным водары палян,\\
дзе маладосць хадзіла,\\
багун,

дурнічнік,

дурнап’ян –

раздзьмулі ўсе кадзіла.\\
\\
Стаяць палкі баравікоў;\\
дрыжыць басок чмяліны.\\
Глыбокі мох,

на лісцях кроў

мядзведжае маліны.\\
\\
Падсочак стрэлы на ствалах,\\
нібы крыжы пакуты.\\
Спяшаецца барсук-манах\\
у цёмны свой закутак.\\
\\
Бурштынных смол здаровы дух.\\
На кроне ў высі яснай\\
не аблачынак белы пух –\\
дзярэ анёла ястраб.\\
\\
На кожным кроку навіна,\\
і душна ад чабору,\\
а песню кожная сасна\\
свайму спявае

бору.

\\
1959\\


\\
Крыніца: Вялюгін А. З белага камення – сіняе пламенне: Кніга паэзіі. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 254 с.

**Адказы на пытанні:**\\
1. Аўтар адносіцца да прыроды, як да храму. Аўтар пакланяецца прыгажосці і некранутасці прыроды, захапляецца лесам, яго багаццямі і хараством.\\
2. Для аўтара бор – гэта святое месца, якому павінны пакланяцца, берагчы, паважаць, любіць. Лес – наша галоўнае багацце, лічыць аўтар: ён корміць, вучыць, выховае, адорвае ляснымі багаццямі.\\
3. [[слоўнік/метафара|Метафары]]:\\
«маладосць хадзіла» (аўтар з маладосці ходзіць у лес);\\
«багун, дурнічнік, дурнап'ян – раздзьмулі ўсе кадзіла» (параўноўваецца з моцным пахам ладану, які ідзе ад кадзіла);\\
«дрыжыць басок чмяліны» – пчолы гудуць на нізкай ноце, быццам басам;\\
«спяшаецца барсук-манах» – барсук параўноўваецца з манахам, барсук усё жыццё праводзіць у лесе, як і манах у храме.\\
4. У апошніх двух радках паэт вобразна малюе сасновыя бары, сотні сосен якіх шумяць ад подыхаў ветру, і калі прыслухоўвацца, можна адчуць і зразумець іх шумныя траскучыя песні.\\
5. Верш [[творы/анатоль-вялюгін/творчасць-анатоля-вялюгіна|Анатоля Вялюгіна]] «Спелы бор» смела можна назваць гімнам прыродзе. Аўтар у ім сцвярджае думку, што лес – гэта храм, святое месца, якое павінна застацца недатыкальным, прыгожым, яго патрэбна зберагаць, цаніць, нават пакланяцца яму, бо ён дае чалавеку жыццё, паветра, ежу і інш.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-белазорае-бабіна-лета]]
  * [[творы/анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-лета]]
  * [[творы/анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-сланечнік-з-прабітай-гал]]
  * [[творы/анатоль-вялюгін/творчасць-анатоля-вялюгіна]]
  * [[творы/анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-дзіва]]