Сады зацвілі,
не прыкмеціў – калі.
Выбег у май
павесялелы я:
на шэрай, як пер’е,

цёплай раллі

яблыня белая.

Стаіць гэта воблака раніцой
на ножцы, пабеленай вапнаю.
Зямлю асвятліўшы,
ззяе красой,
самай прывабнаю.

Як быццам свой першы дзень пачала
зямля, ўпершыню зялёная.
Сонца звініць – залатая пчала,
вісне над кронаю.

Ад радасці вочы мае расцвілі,
пагодныя, памаладзелыя:
на шэрай, як пер’е,

цёплай раллі

яблыня белая.

1956

Крыніца: Вялюгін А. З белага камення – сіняе пламенне: Кніга паэзіі. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 254 с.

• анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-белазорае-бабіна-лета
• анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-лета
• анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-дзіва
• анатоль-вялюгін/анатоль-вялюгін-сланечнік-з-прабітай-гал
• анатоль-вялюгін/творчасць-анатоля-вялюгіна