Нечакана парвецца жыццё… Больш ніколі яно не ўваскрэсне.
Колькі думак нязбытых бярэ да сябе падысподная цьма!
Спатыкае іх вечны спакой. I ўсё роўна ім – вольна, ці цесна…
Толькі той будзе жыць, не памрэ – у нябыт каму шляху няма.

Не памрэ толькі той, хто аддаў усе сілы жыцця для народу,
хто мінулае ўславіў красой, зазірнуў хто і ў прышлыя дні.
Дар ягоны, убраны ў вянкі, шанавацьмуць нашчадкі заўсёды,
воды ўлеваў не змыюць яго, і не спаляць пякельняў агні.

07.09.1943, Рыга

• Алесь Салавей — Пад шэлесты лісця
• Алесь Салавей — Спі...
• Алесь Салавей — Лясы. Узгоркі. Паплавы...
• алесь-салавей
• Там, на пякельным таку, дзе цапамі малоцяць галовы...