Тут нядаўна йшчэ гора шалела,
тут нядаўна йшчэ зналі прымус…
За цябе маё сэрца балела,
дарагая мая Беларусь.

Нам жыццё было цяжкім прыгонам,
і канца не было тэй бядзе.
Чуў Свяцейшы з высокага трону
горкі плач і літанні людзей.

Па шырокіх прасторах раздольных
беларускіх лугоў і палёў
гаравалі грамады бяздольных
паднявольных калгасных рабоў.

Час мінуў той. Цяпер будзе йначай.
Досыць крыўды нясці на гарбе!
Я цяпер не такую прадбачу,
дарагая Радзіма, Цябе.

Веру: нашы палеткі расквеціць
залаты ураджай каласся,
і пяшчотнае сонца засвеціць
на руінах старога жыцця.

1942

• алесь-салавей/алесь-салавей-лясы-узгоркі-паплавы
• алесь-салавей/алесь-салавей-спі
• алесь-салавей/алесь-салавей-пад-шэлесты-лісця
• алесь-салавей/там-на-пякельным-таку-дзе-цапамі-малоцяц
• алесь-салавей