Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- творы:алесь-жук:творчасць-алеся-жука [2025/08/22 11:11] – створана - знешняе змена 127.0.0.1
+++ творы:алесь-жук:творчасць-алеся-жука [2025/08/23 15:41] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 8: / Радок 8: @@
 ====== Творчасць Алеся Жука ======
 Па вобразным выражэнні Алеся Марціновіча, у сваіх творах Алесь Жук змагаецца за чалавечнасць у чалавеку. Практычна ва ўсіх яго творах, прысвечаных вёсцы, ваенным падзеям, каханню ці іншым тэмам, уздымаюцца маральна-этычныя праблемы.\\
-Героямі ваенных апавяданняў "Гаркавы дым", "Свята Перамогі", "[[bellit>алесь-жук/алесь-жук-асеннія-халады|Асеннія халады]]", "Каценька-Кацюша", "Багамолка" з’яўляюцца воіны, партызаны, сувязныя, жыхары акупіраванай тэрыторыі, а таксама ветэраны вайны, нашы сучаснікі, з успамінаў якіх узнаўляюцца гады ваеннага ліхалецця.\\
+Героямі ваенных апавяданняў "Гаркавы дым", "Свята Перамогі", "[[творы/алесь-жук/алесь-жук-асеннія-халады|Асеннія халады]]", "Каценька-Кацюша", "Багамолка" з’яўляюцца воіны, партызаны, сувязныя, жыхары акупіраванай тэрыторыі, а таксама ветэраны вайны, нашы сучаснікі, з успамінаў якіх узнаўляюцца гады ваеннага ліхалецця.\\
-У цэнтры аповесці "[[bellit>алесь-жук/алесь-жук-праклятая-любоў|Праклятая любоў]]" – працавіты і гаспадарлівы селянін Ян Кулеш. Сваё жыццё ён пражыў сумленна: аддана працаваў на зямлі, ваяваў з ворагам, гадаваў дзяцей, нідзе не схітрыў, да людзей адносіўся па-людску. І вось на схіле жыцця прыйшло да яго крыху запозненае, але сапраўднае каханне. Але стаць шчаслівым герою твора не было суджана. Злыя языкі, пляткарства, дзеянні грубай і недалёкай розумам жонкі прымусілі каханую выехаць з вёскі. Ад перажыванняў у Яна абвастраецца старая кантузія, ад чаго ён аслеп. Урачы змаглі толькі часткова вярнуць яму зрок. Кулеш, такім чынам, жорстка караецца ў старасці. Аўтар не дае канкрэтнага тлумачэння прычын гэтай кары. Магчыма, за "праклятую любоў" да зямлі-карміцелькі, якая засланіла іншыя жыццёвыя праблемы і не дала магчымасці бачыць жыццё ва ўсёй яго мнагастайнасці. А чалавек павінен быць відушчым.\\
+У цэнтры аповесці "[[творы/алесь-жук/алесь-жук-праклятая-любоў|Праклятая любоў]]" – працавіты і гаспадарлівы селянін Ян Кулеш. Сваё жыццё ён пражыў сумленна: аддана працаваў на зямлі, ваяваў з ворагам, гадаваў дзяцей, нідзе не схітрыў, да людзей адносіўся па-людску. І вось на схіле жыцця прыйшло да яго крыху запозненае, але сапраўднае каханне. Але стаць шчаслівым герою твора не было суджана. Злыя языкі, пляткарства, дзеянні грубай і недалёкай розумам жонкі прымусілі каханую выехаць з вёскі. Ад перажыванняў у Яна абвастраецца старая кантузія, ад чаго ён аслеп. Урачы змаглі толькі часткова вярнуць яму зрок. Кулеш, такім чынам, жорстка караецца ў старасці. Аўтар не дае канкрэтнага тлумачэння прычын гэтай кары. Магчыма, за "праклятую любоў" да зямлі-карміцелькі, якая засланіла іншыя жыццёвыя праблемы і не дала магчымасці бачыць жыццё ва ўсёй яго мнагастайнасці. А чалавек павінен быць відушчым.\\
-Тэме жыцця ў невялікіх і неперспектыўных вёсках, экалагічным праблемам прысвечаны творы А. Жука "Не забывай мяне", "[[bellit>алесь-жук/алесь-жук-халодная-птушка|Халодная птушка]]", "Белым снегам", "Паляванне на Апошняга Жураўля". Сярод іх асабліва вылучаецца аповесць "[[bellit>алесь-жук/алесь-жук-паляванне-на-апошняга-жураўля|Паляванне на Апошняга Жураўля]]", якая прымушае адарвацца ад дробязнага, мімалётнага, выпадковага і задумацца над сэнсам чалавечага жыцця, яго непарыўнай еднасці з прыродай і сусветам.\\
+Тэме жыцця ў невялікіх і неперспектыўных вёсках, экалагічным праблемам прысвечаны творы А. Жука "Не забывай мяне", "[[творы/алесь-жук/алесь-жук-халодная-птушка|Халодная птушка]]", "Белым снегам", "Паляванне на Апошняга Жураўля". Сярод іх асабліва вылучаецца аповесць "[[творы/алесь-жук/алесь-жук-паляванне-на-апошняга-жураўля|Паляванне на Апошняга Жураўля]]", якая прымушае адарвацца ад дробязнага, мімалётнага, выпадковага і задумацца над сэнсам чалавечага жыцця, яго непарыўнай еднасці з прыродай і сусветам.\\
 Галоўны герой аповесці – былы партызан, брыгадзір Сцяпан Дзямідчык. Усё сваё жыццё ён сумленна працаваў на зямлі, "хварэючы" і за вырашчаны хлеб, і за алешнік каля вёскі, і за зайцоў, курапатак, і за сям’ю баброў. Сцяпан выступае супраць безгаспадарлівасці ў калгасе, яго турбуе выміранне роднай вёскі. З некалі вялікай вёскі засталося ўсяго 37 двароў, і толькі чатыры з іх не пенсіянерскія. "Адышлі людзі, адыходзяць і коні, кажуць, адыходзіць, вымірае і сама вёска. Вось дажывуць яны, цяперашнія старыя, і не будзе больш Альховых Крыніц", – з жалем і шчымлівым болем зазначае галоўны герой твора. У Дзямідчыка складаны, уедлівы, няўжыўчывы характар, за якім хаваецца чулая і ўзнёслая душа. Герою твора да ўсяго ёсць справа. Яго рэзкасць, непрымірымасць неабходна трактаваць як своеасаблівую рэакцыю чалавека на несправядлівасць, безгаспадарлівасць, абыякавасць жыццёвай пазіцыі многіх аднавяскоўцаў. Не даспадобы Дзямідчык і старшыні калгаса Прымачку, які ў хуткім часе расправіўся над незгаворлівым брыгадзірам, адправіўшы таго на пенсію.\\
 Дзямідчык гіне ў барацьбе з браканьерамі. Цяжка паранены, ён, так і не ачуняў на працягу трох дзён. Перад смерцю як бы ў сне праходзіць усё яго жыццё (вайна, праца ў вёсцы, каханне, сям’я), асвечанае верай у справядлівасць і чалавечнасць. Развітальны жураўліны кліч, зліты з небам, родным полем і цішынёю, як бы яднае душу Сцяпана з космасам, не дае ёй знікнуць бясследна. Аўтар аповесці ўзнімае праблему заўчаснага старэння вёсак, выступае супраць бяздумных і жорсткіх адносін да прыроды. Разам са старым пакаленнем, заўважае А. Жук, вымірае і любоў да зямлі, сялянскай працы. Апошнія прадстаўнікі старэйшага пакалення сялян-працаўнікоў, як апошнія жураўлі, самотна і тужліва ўглядаюцца ў сённяшні дзень, заклікаюць моладзь да захавання "жураўлінай радзімы", вяртання да вытокаў жыцця, яго першаасновы: "Праміналі гады, не стала за палямі тых вялікіх і родных балот, і цяпер на новыя паселішчы другая пралягла жураўліная дарога. Але кожнага года прыляталі жураўлі на роднае поле, кружыліся, доўга шукалі пакінутае і забытае і потым адляталі, адляталі туды, дзе няроднае цёплае сонца... Малыя жураўлі не ведалі, не памяталі тых палёў і тае свае жураўлінае радзімы, дзе засталася душа старых жураўлёў, дзеці пачалі любіць за сваё чужое".\\
@@ Радок 19: / Радок 19: @@
 ===== Падобныя старонкі =====
-  * [[bellit>алесь-жук/алесь-жук-мужчыны]]
+  * [[творы/алесь-жук/алесь-жук-мужчыны]]
-  * [[bellit>алесь-жук/алесь-жук-стары-бабёр]]
+  * [[творы/алесь-жук/алесь-жук-стары-бабёр]]
-  * [[bellit>алесь-жук/алесь-жук-праклятая-любоў]]
+  * [[творы/алесь-жук/алесь-жук-праклятая-любоў]]
-  * [[bellit>алесь-жук/алесь-жук-песня]]
+  * [[творы/алесь-жук/алесь-жук-песня]]
-  * [[bellit>алесь-жук/алесь-жук-паляванне-на-апошняга-жураўля]]
+  * [[творы/алесь-жук/алесь-жук-паляванне-на-апошняга-жураўля]]