Расстралялі паэта
I цела вярнулі зямлі.
I на неба душу адпусцілі паспешна.
Але ўгору ўзляцеў адно пылу зажураны клін,
А душа засталася
У вершах.

А калі тыя вершы схавалі ад зроку людзей,
Падалася душа вандраваць па краіне.
I, адкрытая свету,
Яна адчувала мацней
I любоў, і нянавісць.
I ў мілай Айчыне

Зарыдала душа —

у пякельных слязах да краёў,—

Закрычала душа прад людзьмі на каленях: —
Што ж вы робіце з моваю
Вашых бацькоў і дзядоў!
Што ж вы так пагарджаеце
Вашым найменнем!

Здрыганулася неба.
Сарваліся спуджана і —
Зіхатлівыя зоркі уніз паляцелі.
Толькі людзі не чуюць
Ні крыку,
Ні плачу,
Калі
Не адзета душа
I ні ў верш,
I ні ў цела!

Расстралялі паэта
I цела вярнулі зямлі.
У трыццатыя
Гэта рабілі паспешна.
Узлятаў над Айчынаю пылу зажураны клін,
А душа заставалася ў вершах.

• янка-купала/эстэтычныя-погляды-янкі-купалы
• пімен-панчанка
• мясціны-коласа
• паэт
• янка-купала/тэма-паэта-і-паэзіі-ў-творчасці-янкі-куп