~~META:
title = Інверсія
&keywords = інверсія
&abstract = Інверсія як сінтаксічная фігура паэтычнай мовы. Прыклады інверсіі
&iftrue = nan
~~

====== Інверсія ======
Інверсія (ад лац. inversio — перастаноўка) — адна з сінтаксічных фігур паэтычнай мовы, такая расстаноўка слоў або словазлучэнняў у вершаваным радку, якая парушае іх звычайны граматычны парадак (выказнік знаходзіцца перад дзейнікам, азначэнне — пасля азначаемага слова, дапаўненне — перад выказнікамі г. д.)\\
Iнверсія дапамагае падкрэсліць пэўнае слова, думку. Напрыклад:

У тундры я пражыў гады,\\
Там, помню, веі гэтак дзьмулі,\\
Што тэлеграфныя танулі\\
У снегавішчах правады.\\
(А. Александровіч. «Перамога»)

\\
(Звычайны парадак слоў: «...што тэлеграфныя правады танулі ў снегавішчах».)\\
Асаблівую адметнасць набывае паэтычнае выказванне, калі ў складаназалежным сказе мяняецца натуральны парадак даданых сказаў:

А як уцешна мне было,\\
Што сонца, хоць усе абшары\\
Даўно чакалі на святло,\\
Пакуль ты хустачку да твару\\
Не завязала, —

не ўзышло!

(Максім Лужанін. «[[творы/максім-лужанін/максім-лужанін-на-ўсходзе-сонца|На ўсходзе сонца]]»),

\\
або калі прыназоўнік ставіцца пасля назоўніка:

Глядзі,

як гнедая ўсіх абышла далёка!

Не бег, а пылам над,

зямлёю над —

Палёт.\\
(У. Някляеў. «Іпадром»)

\\
Iнверсія, недакладна ўжытая ў вершы, не толькі не праясняе паэтычны сэнс, а, наадварот, зацямняе яго.