Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- слоўнік:сентыменталізм [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ слоўнік:сентыменталізм [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 9: / Радок 9: @@
 Сентыменталізм (франц. sentiment – пачуцце, пачуццевасць) – літаратурны кірунак другой паловы XVIII - пачатку XIX стст. Назва паходзіць ад надрукаванага ў 1768 г. рамана англійскага пісьменніка Л. Стэрна «Сентыментальнае падарожжа».\\
 Сентыменталізм – [[слоўнік/метад-літаратурны|літаратурны метад]], які існаваў у Заходняй Еўропе з 1720-х па 1780-я гг. Сентыменталісты ўпершыню пачалі апісваць у сваіх творах унутраны свет чалавека. Галоўным яны лічылі не розум, а пачуцці. Персанажы ў творах сентыменталістаў індывідуалізаваныя, здольныя суперажываць. Сентыменталісты не надавалі вялікага значэння становішчу чалавека ў грамадстве, іх увагу прываблівалі людзі з народу, блізкія да прыроды. У іх творах упершыню галоўнымі героямі сталі сяляне, прасталюдзіны. Сямейныя, сяброўскія адносіны, інтымны свет пачуццяў – вось кола тэм пісьменнікаў-сентыменталістаў. Свет гэты часта ідылічны, умоўны, адгароджаны ад грамадскіх падзей. Сентыменталістам былі блізкія ідэі Асветніцтва, але яны пайшлі далей, увялі ў літаратуру простага чалавека, дэмакратызавалі яе. Найбольш выдатнымі прадстаўнікамі сентыменталізму ў Англіі былі Лоранс Стэрн, Самуэл Рычардсон, Томас Грэй, Олівер Голдсміт, Джэймс Томсан, Эдуард Юнг, у Францыі Жан Жак Русо.\\
-Беларускі сентыменталізм яскрава прадстаўлены ў творах [[litpers>ян-баршчэўскі|Яна Баршчэўскага]], [[творы/вінцэнт-дунін-марцінкевіч/творчасць-вінцэнта-дуніна-марцінкевіча|Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча]], [[litpers>ян-чачот|Яна Чачота]].\\
+Беларускі сентыменталізм яскрава прадстаўлены ў творах [[постаці/ян-баршчэўскі|Яна Баршчэўскага]], [[творы/вінцэнт-дунін-марцінкевіч/творчасць-вінцэнта-дуніна-марцінкевіча|Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча]], [[постаці/ян-чачот|Яна Чачота]].\\
 У Расіі сентыменталізм існаваў з канца XVIII да пачатку XIX ст. Ён развіваўся пад уплывам заходнееўрапейскіх сентыменталістаў. Пераклады іх твораў, асабліва раманаў Рычардсона «Памела», «Кларыса», «Гісторыя сэра Чарльза Грандысона» выклікалі ў Расіі вялікую цікавасць, пра захапленне імі згадваецца ў «Евгении Онегине» А. Пушкіна. Найбольш выдатным прадстаўніком сентыменталізму ў Расіі быў М. Карамзін. Яго «Письма русского путешественника», аповесць «Бедная Лиза», напісаныя пад уплывам твораў Русо, у сваю чаргу выклікалі нямала прыпадабненняў. Аддалі даніну сентыменталізму таксама В. Жукоўскі, М. Гнедзіч, М. Мураў’ёў, М. Хераскаў.