Паронімы (ад грэч. para — каля і onyma — імя) — словы, блізкія па гучанні, але розныя па значэнні (карыслівасць — карыснасць, лёс — лес, цэзура — цэнзура, жаль — жар, боль — бой). Вобразатворчая «праца» паронімаў добра выяўляецца ў сатырычнай паэзіі, у прыватнасці, у эпіграмах:

А вось і Ачасан… ачэсан, ды не дужа;
Дзе б ён ні сеў, заўсёды сядзе ў лужу.
(Якуб Колас)

У вернасці кляўся
Адной толькі
Кляўзе.
(Рыгор Барадулін)

Нярэдка паронімы вызначаюць сэнсавую сутнасць рыфмы:

Дзе на месцы палацяў
будуюцца ў спешцы палацы,
заіскрылася песня
расінкай на елачнай лапцы —
скрыпяць мае лапці…
(Данута Бічэль. Фальклор)

Здараецца, верш цалкам «трымаецца» на паронімах («Даўганосы сон» Рыгора Барадуліна, «Паэзія» Леаніда Галубовіча і інш.).