~~META:
title = Кленіч
&keywords = кленіч
&abstract = Кленіч як від верша. Асаблівасці і прыклады
&iftrue = nan
~~

====== Кленіч ======
Кленіч — верш, напісаны ў форме праклёна. Па сваім грамадзянскім [[слоўнік/пафас|пафасе]] нагадвае [[слоўнік/інвектыва|інвектыву]].\\
Вось адзін з ранніх беларускіх кленічаў — верш Г. Леўчыка «…Хто адрокся сваіх...» (1912):

Хто адрокся сваіх,\\
Хто стыдацца нас стаў\\
І прыліп да чужых, —

Каб ён свету не знаў!

\\
Мову родную хто\\
Пазабыў, асмяяў,\\
Загубіў за нішто, —

Каб ён свету не знаў!..

\\
Яскравы ўзор вострага, грамадзянскага кленіча пакінуў [[постаці/янка-купала|Янка Купала]] («Каб…...», 1926):

Каб вады гарачай\\
На таго нагрэлі\\
І не ўстаў ён болей\\
Са сваёй пасцелі…,

\\
Хто над Беларусяй\\
Хоча распасцерці\\
Свой бізун чужацкі\\
І народ усмерціць.

\\
Часам прыёмы кленіча выкарыстоўваюцца і ў больш буйных вершаваных творах, як, у прыватнасці, у паэме [[постаці/аркадзь-куляшоў|Аркадзя Куляшова]] [[творы/аркадзь-куляшоў/аркадзь-куляшоў-сцяг-брыгады|«Сцяг брыгады»]]:

Я хачу каб вякі\\
Чорных асаў спалілі праклёнам,\\
Каб спалілі забойцу таго,\\
Яго сына і ўнука,\\
Хто з-пад крылля свайго\\
Бомбу першую кінуў на брук наш.\\
Хай загіне ўвесь род, увесь зброд,\\
У пакутах загіне!