Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- слоўнік:класіцызм [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ слоўнік:класіцызм [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 17: / Радок 17: @@
 Пік у развіцці французскага класіцызму прыпадае на 60-80-я гг. ХVІІ ст. Затым ён крыху занепадае, а з пачаткам эпохі Асветніцтва зноў адраджаецца і існуе больш-менш стабільна да Вялікай французскай буржуазнай рэвалюцыі, а таксама ў час яе. Асаблівы ўклад у французскі асветніцкі класіцызм унеслі Вальтэр і М.Ж. Шэнье. Поўнасцю зніклі класіцыстычныя рысы з літаратуры Францыі толькі к 30-м гг. ХІХ ст.\\
 Пад уплывам французскай літаратуры класіцызм развіваецца і ў іншых краінах Еўропы: у Англіі (А. Поп, Дж. Адысан), Італіі (В. Альф’еры, часткова У. Фаскола), Германіі (І. Готшэд, і асабліва прадстаўнікі веймарскага класіцызму ў асобах І.В. Гётэ і Ф. Шылера), Расіі (А. Канцемір, В. Традзякоўскі, М. Ламаносаў, А. Сумарокаў).\\
-На Беларусі, у Польшчы і Літве,– пішуць У. Конан і А. Мальдзіс,– тэндэнцыі класіцызму прыкметны з ХVІІ ст. як у тэорыі (курсы паэтыкі і рыторыкі), так і ў мастацкай практыцы (пераважна ў архітэктуры і сілабічнай паэзіі). У якасці прыкладу вучоныя прыводзяць дзейнасць М. Сарбеўскага (тэорыя) і [[творы/іншае/сімяон-полацкі|Сімяона Полацкага]] (паэзія, прычым у спалучэнні з барочнымі элементамі). Больш жа паслядоўна, на думку гэтых жа даследчыкаў, класіцызм у беларускай літаратуры і шматмоўнай літаратуры Беларусі выявіўся ў 2-й пал. ХVІІ – пач. ХІХ стст. у творчасці А. Нарушэвіча, А. Нямцэвіча, Ф. Багамольца, Т. Глінскай, І. Сакольскага, І. Галянеўскага, М. Карыцкага, М. Цяцерскага, [[творы/іншае/каятан-марашэўскі|Каятана Марашэўскага]], І. Юрэвіча, а таксама ў ананімнай бурлескнай паэзіі («Таго дня вельмі слаўнага», «Стары Восіп барадаты», «Уваскрасенне Хрыстова» і інш.). Эстэтыка класіцызму наклала пэўны адбітак на творчасць некаторых пісьменнікаў ХІХ ст. ([[litpers>ян-чачот|Яна Чачота]], [[litpers>ян-баршчэўскі|Яна Баршчэўскага]], [[творы/вінцэнт-дунін-марцінкевіч/творчасць-вінцэнта-дуніна-марцінкевіча|Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча]]).\\
+На Беларусі, у Польшчы і Літве,– пішуць У. Конан і А. Мальдзіс,– тэндэнцыі класіцызму прыкметны з ХVІІ ст. як у тэорыі (курсы паэтыкі і рыторыкі), так і ў мастацкай практыцы (пераважна ў архітэктуры і сілабічнай паэзіі). У якасці прыкладу вучоныя прыводзяць дзейнасць М. Сарбеўскага (тэорыя) і [[творы/іншае/сімяон-полацкі|Сімяона Полацкага]] (паэзія, прычым у спалучэнні з барочнымі элементамі). Больш жа паслядоўна, на думку гэтых жа даследчыкаў, класіцызм у беларускай літаратуры і шматмоўнай літаратуры Беларусі выявіўся ў 2-й пал. ХVІІ – пач. ХІХ стст. у творчасці А. Нарушэвіча, А. Нямцэвіча, Ф. Багамольца, Т. Глінскай, І. Сакольскага, І. Галянеўскага, М. Карыцкага, М. Цяцерскага, [[творы/іншае/каятан-марашэўскі|Каятана Марашэўскага]], І. Юрэвіча, а таксама ў ананімнай бурлескнай паэзіі («Таго дня вельмі слаўнага», «Стары Восіп барадаты», «Уваскрасенне Хрыстова» і інш.). Эстэтыка класіцызму наклала пэўны адбітак на творчасць некаторых пісьменнікаў ХІХ ст. ([[постаці/ян-чачот|Яна Чачота]], [[постаці/ян-баршчэўскі|Яна Баршчэўскага]], [[творы/вінцэнт-дунін-марцінкевіч/творчасць-вінцэнта-дуніна-марцінкевіча|Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча]]).\\
 У [[слоўнік/літаратуразнаўства|літаратуразнаўстве]] ў дачыненні да шэрагу рэчаў еўрапейскай літаратуры ХІХ-ХХ стст. ужываецца тэрмін «**неакласіцызм**». Як адзначаецца ў літаратурным энцыклапедычным слоўніку, літаратурныя з’явы, якія адносяцца да неакласіцызму, працягваючы ў чымсьці традыцыі класіцызму, узніклі, аднак, пасля змены яго другімі накірункамі (не раней пач. ХІХ ст.) і ў розных гістарычных умовах і нацыянальных літаратурах набылі рознае ідэйна-мастацкае значэнне. Неакласіцызм знаходзяць у «лёгкай паэзіі», у вершах А. Майкава і М.Ф. Шчарбіны, у «парнасцаў», у паэзіі і драматургіі рускіх сімвалістаў (І.Ф. Аненскі, В.Я. Брусаў), у сучаснай французскай драматургіі (Ж. Ануй, Ж.П. Сартр, Ж. Жыраду»).