Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- слоўнік:кампазіцыя [2025/08/23 15:40] – vedybeadmin
+++ слоўнік:кампазіцыя [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 8: / Радок 8: @@
 ====== Кампазіцыя ======
 Кампазіцыя (ад лац. compositio, ад componere - складаць, паядноўваць, кампанаваць) - абумоўленая зместам пабудова літаратурнага твора.\\
-Часам адрозніваюць знешнюю будову, або [[slounik>архітэктоніка|архітэктоніку]], і ўнутраную будову. Да архітэктонікі ў такім разе адносяць сістэму вонкавай арганізацыі твора (наяўнасць і размяшчэнне асобных раздзелаў, [[slounik>акт|актаў]], сцэн, страфічных форм і гэтак далей), да ўнутранай жа будовы твора, або уласна кампазіцыі, - характар раскрыцца зместу, размяшчэнне слоўна-вобразнага матэрыялу ўнутры архітэктанічных форм. Аднак такое дзяленне кампазіцыі на ўнутраную і знешнюю носіць даволі фармальны характар, паколькі ў літаратурным творы ўсе элементы формы і зместу цесна ўзаемазвязаны паміж сабой, узаемаабумоўлены адзін адным. Таму аналіз кампазіцыі адначасова павінен ахопліваць і знешнюю будову твора, і логіку раскрыцца зместу ўнутры гэтых строф, актаў, сцэн, раздзелаў. Пры гэтым вызначальным з'яўляецца прынцып кампазіцыйнай цэласнасці мастацкага твора, пра што ў дачыненні да верша вельмі добра сказаў Э. Багрыцкі: "Верш - прататып чалавечага цела. Кожная частка на месцы, кожны орган мэтазгодны і нясе пэўную функцыю. Я сказаў бы, што кожная літара верша падобна на клетку ў арганізме, -яна павінна біцца і пульсаваць. У вершы не можа быць мёртвых клетак. Апендыцыт абсалютна немагчымы. Верш нараджаецца без сляпой кішкі". Прыблізна пра тое самае яшчэ раней гаварыў Леў Талстой, падкрэсліваючы, што "ў сапраўдным мастацкім творы -вершы, драме, малюнку, песні, сімфоніі - нельга выняць ніводнага вершаванага радка, ніводнай сцэны, ніводнай фігуры, ніводнага тэксту са свайго месца і паставіць на іншае, не парушыўшы значэння ўсяго твора..."\\
+Часам адрозніваюць знешнюю будову, або [[слоўнік/архітэктоніка|архітэктоніку]], і ўнутраную будову. Да архітэктонікі ў такім разе адносяць сістэму вонкавай арганізацыі твора (наяўнасць і размяшчэнне асобных раздзелаў, [[слоўнік/акт|актаў]], сцэн, страфічных форм і гэтак далей), да ўнутранай жа будовы твора, або уласна кампазіцыі, - характар раскрыцца зместу, размяшчэнне слоўна-вобразнага матэрыялу ўнутры архітэктанічных форм. Аднак такое дзяленне кампазіцыі на ўнутраную і знешнюю носіць даволі фармальны характар, паколькі ў літаратурным творы ўсе элементы формы і зместу цесна ўзаемазвязаны паміж сабой, узаемаабумоўлены адзін адным. Таму аналіз кампазіцыі адначасова павінен ахопліваць і знешнюю будову твора, і логіку раскрыцца зместу ўнутры гэтых строф, актаў, сцэн, раздзелаў. Пры гэтым вызначальным з'яўляецца прынцып кампазіцыйнай цэласнасці мастацкага твора, пра што ў дачыненні да верша вельмі добра сказаў Э. Багрыцкі: "Верш - прататып чалавечага цела. Кожная частка на месцы, кожны орган мэтазгодны і нясе пэўную функцыю. Я сказаў бы, што кожная літара верша падобна на клетку ў арганізме, -яна павінна біцца і пульсаваць. У вершы не можа быць мёртвых клетак. Апендыцыт абсалютна немагчымы. Верш нараджаецца без сляпой кішкі". Прыблізна пра тое самае яшчэ раней гаварыў Леў Талстой, падкрэсліваючы, што "ў сапраўдным мастацкім творы -вершы, драме, малюнку, песні, сімфоніі - нельга выняць ніводнага вершаванага радка, ніводнай сцэны, ніводнай фігуры, ніводнага тэксту са свайго месца і паставіць на іншае, не парушыўшы значэння ўсяго твора..."\\
-Тая ці іншая кампазіцыя твора залежыць ад яго зместу, ад светапогляду мастака, мастацкага метаду, а таксама ад літаратурнага жанру, у які ўвасабляецца жыццёвы матэрыял. [[slounik>ліра-эпічныя-жанры|Ліра-эпічныя]], эпічныя і драматычныя творы маюць кампазіцыю больш складаную, чым лірычны верш. У іх, як правіла, ёсць разгорнуты сюжэт з усімі яго кампанентамі: [[slounik>завязка|завязка]], або [[slounik>зачын|зачын]] (у фальклорных творах -баладах, казках, [[slounik>замова|замовах]], легендах), развіццё дзеяння, [[slounik>кульмінацыя|кульмінацыя]], [[slounik>развязка|развязка]], нярэдка - [[slounik>пралог|пралог]] і [[slounik>эпілог|эпілог]], цэлая галерэя вобразаў-персанажаў, асобныя пазасюжэтныя элементы (лірычныя адступленні, аўтарскія развагі, пейзажныя малюнкі, партрэтная характарыстыка героя і інш.). У лірычных творах сюжэта ў яго традыцыйным разуменні няма, няма і вобразаў-персанажаў, але тут назіраецца свая логіка, своеасаблівасць у разгортванні лірычнага перажывання. Часам у тканіну верша ўплятаюцца радкі ці выразы з іншых твораў ([[slounik>аплікацыя|аплікацыя]]), выяўленне паэтычнай думкі запавольваецца ([[slounik>рэтардацыя|рэтардацыя]]), матэрыял кампануецца па прынцыпу супрацьпастаўлення ([[slounik>антытэза|антытэза]]) і інш. Твор можа пачынацца з [[slounik>эпіграф|эпіграфа]] (ад грэч. epigraphe -надпіс) - нейкай цытаты, крылатых слоў, што ставяцца пасля загалоўка ці перад асобнымі раздзеламі і выяўляюць іх змястоўную сутнасць. Завяршацца ж ён можа нейкім афарыстычным вывадам-падагульненнем (у байках - мараллю) або [[slounik>пуант|пуантам]] (ад франц. pointe - вастрыё) — нечаканай, рэзкай канцоўкай, у якой выказванне з аднаго сэнсавага плана пераводзіцца ў другі, больш неспадзявана глыбокі.\\
+Тая ці іншая кампазіцыя твора залежыць ад яго зместу, ад светапогляду мастака, мастацкага метаду, а таксама ад літаратурнага жанру, у які ўвасабляецца жыццёвы матэрыял. [[слоўнік/ліра-эпічныя-жанры|Ліра-эпічныя]], эпічныя і драматычныя творы маюць кампазіцыю больш складаную, чым лірычны верш. У іх, як правіла, ёсць разгорнуты сюжэт з усімі яго кампанентамі: [[слоўнік/завязка|завязка]], або [[слоўнік/зачын|зачын]] (у фальклорных творах -баладах, казках, [[слоўнік/замова|замовах]], легендах), развіццё дзеяння, [[слоўнік/кульмінацыя|кульмінацыя]], [[слоўнік/развязка|развязка]], нярэдка - [[слоўнік/пралог|пралог]] і [[слоўнік/эпілог|эпілог]], цэлая галерэя вобразаў-персанажаў, асобныя пазасюжэтныя элементы (лірычныя адступленні, аўтарскія развагі, пейзажныя малюнкі, партрэтная характарыстыка героя і інш.). У лірычных творах сюжэта ў яго традыцыйным разуменні няма, няма і вобразаў-персанажаў, але тут назіраецца свая логіка, своеасаблівасць у разгортванні лірычнага перажывання. Часам у тканіну верша ўплятаюцца радкі ці выразы з іншых твораў ([[слоўнік/аплікацыя|аплікацыя]]), выяўленне паэтычнай думкі запавольваецца ([[слоўнік/рэтардацыя|рэтардацыя]]), матэрыял кампануецца па прынцыпу супрацьпастаўлення ([[слоўнік/антытэза|антытэза]]) і інш. Твор можа пачынацца з [[слоўнік/эпіграф|эпіграфа]] (ад грэч. epigraphe -надпіс) - нейкай цытаты, крылатых слоў, што ставяцца пасля загалоўка ці перад асобнымі раздзеламі і выяўляюць іх змястоўную сутнасць. Завяршацца ж ён можа нейкім афарыстычным вывадам-падагульненнем (у байках - мараллю) або [[слоўнік/пуант|пуантам]] (ад франц. pointe - вастрыё) — нечаканай, рэзкай канцоўкай, у якой выказванне з аднаго сэнсавага плана пераводзіцца ў другі, больш неспадзявана глыбокі.\\
-Асобныя творы ўступаюць у пэўную ўзаемасувязь, утвараючы структурна-кампазіцыйныя комплексы. Гэта могуць быць [[slounik>трыпціх|трыпціх]] (тры вершаваныя творы на адну тэму), нізка, або цыкл (шэраг лірычных твораў, аб'яднаных або тэмай, або нейкай вядучай думкай, або жанравымі прыкметамі), зборнік (кніга вершаў або апавяданняў аднаго ці некалькіх пісьменнікаў, цэласная і завершаная па сваёй ідэйнай задуме і размяшчэнні твораў у ёй). Два, тры, чатыры, пяць аповесцяў або раманаў, аб'яднаных аднымі героямі і ідэйнай задумай, утвараюць адпаведна [[slounik>дылогія|дылогію]] ("Вайна пад стрэхамі" і "Сыны ідуць у бой" [[творы/алесь-адамовіч/творчасць-алеся-адамовіча|Алеся Адамовіча]]), [[slounik>трылогія|трылогію]] ("На ростанях" Якуба Коласа), тэтралогію ("[[творы/іван-чыгрынаў/іван-чыгрынаў-плач-перапёлкі|Плач перапёлкі]]", "Апраўданне крыві", "Свае і чужынцы", "Вяртанне да віны" [[litpers>іван-чыгрынаў|Івана Чыгрынава]]), пенталогію ("Трывожнае шчасце" Івана Шамякіна).\\
+Асобныя творы ўступаюць у пэўную ўзаемасувязь, утвараючы структурна-кампазіцыйныя комплексы. Гэта могуць быць [[слоўнік/трыпціх|трыпціх]] (тры вершаваныя творы на адну тэму), нізка, або цыкл (шэраг лірычных твораў, аб'яднаных або тэмай, або нейкай вядучай думкай, або жанравымі прыкметамі), зборнік (кніга вершаў або апавяданняў аднаго ці некалькіх пісьменнікаў, цэласная і завершаная па сваёй ідэйнай задуме і размяшчэнні твораў у ёй). Два, тры, чатыры, пяць аповесцяў або раманаў, аб'яднаных аднымі героямі і ідэйнай задумай, утвараюць адпаведна [[слоўнік/дылогія|дылогію]] ("Вайна пад стрэхамі" і "Сыны ідуць у бой" [[творы/алесь-адамовіч/творчасць-алеся-адамовіча|Алеся Адамовіча]]), [[слоўнік/трылогія|трылогію]] ("На ростанях" Якуба Коласа), тэтралогію ("[[творы/іван-чыгрынаў/іван-чыгрынаў-плач-перапёлкі|Плач перапёлкі]]", "Апраўданне крыві", "Свае і чужынцы", "Вяртанне да віны" [[постаці/іван-чыгрынаў|Івана Чыгрынава]]), пенталогію ("Трывожнае шчасце" Івана Шамякіна).\\
 Як унутраная, так і знешняя будова твора, размяшчэнне ўсіх яго кампанентаў (эпізодаў, вобразаў, раздзелаў, частак і г. д.) прадвызначаюцца ідэйнай задумай і строга падначальваюцца сюжэту, тэме, ідэі гэтага твора.