Вершаванне, або вершаскладанне - сістэма арганізацыі вершаванай мовы, у аснове якой - паўтарэнне пэўнага рытмастваральнага кампанента (вышыні гуку - у кітайскай паэзіі, працягласці вымаўлення галоснага - у антычнай, націскных або ненаціскных галосных - у сілабіка-тоніцы і гэтак далей). Мерай жа рытмічнай арганізацыі вершаванай мовы звычайна з'яўляецца вершаваны радок.
На пэўным гістарычным этапе развіцця літаратуры выпрацоўваюцца асобныя сістэмы вершавання - тыпы рытмічнай арганізацыі вершаванай мовы, якія абумоўлены фанетычнымі асаблівасцямі нацыянальнай мовы, пануючымі ў ёй традыцыямі вершавання і залежаць ад сукупнасці структурных адзінак верша, іх будовы, функцый і ўзаемасувязі ў вершаваных радках. Сувязь паміж вершам і музыкай, напевам абумовіла асноўныя асаблівасці народнага вершавання. Наяўнасць у старажытнагрэцкай мове доўгіх і кароткіх складоў прывяла да ўзнікнення антычнай (метрычнай) сістэмы вершавання. У мовах з пастаянным (строга вызначаным) націскам пануе сілабічная сістэма вершавання. Мовы з рухомым націскам карыстаюцца танічнай і сілаба-танічнай сістэмамі вершавання. Надзвычайнае распаўсюджанне ў сусветнай паэзіі ў ХХ ст. набыў свабодны верш (верлібр).

• сілабічнае-вершаванне
• квалітатыўнае-вершаванне
• народнае-вершаванне
• антычнае-метрычнае-вершаванне
• квантытатыўнае-вершаванне